Dr.Ruskin, Amerikan Tıp Birliği dergisinde yayınlanan aşağıdaki yazısında gülünç bir yanlış anlamanın nasıl tümüyle farklı bir yaklaşım oluşturabileceğini anlatıyor ve belki de bize önyargılarımız, yanlış bakış açılarımıza dair özel bir ders veriyor....
'' Dr. Paul Ruskin, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini öğretirken onlara şu olayı okudu;
- Hastamız, ne konuşuyor ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce anlaşılmaz şeyler geveliyor. Zaman, yer ya da kişi kavramı yok. Yalnız, nasıl oluyorsa oluyor ki kendi adı söylendiğinde tepki veriyor. Son altı aydır onun yanındayım, ne görünüşü için çaba harcıyor ne de bakım yapılırken yardımcı oluyor. Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriliyor. Dişleri yok, yiyeceklerin püre halinde verilmesi gerekiyor. Gömleği salyalardan dolayı sürekli leke içinde. Gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor. çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir neden yokken sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana dek de feryat figan bağırıyor.-

Bu olayı okuduktan sonra, Dr. Ruskin öğrencilerine böyle birinin bakımını üstlenmek isteyip istemeyeceklerini sordu. öğrenciler bunu yapamayacaklarını söylediler. Dr. Ruskin , kendisinin bunu büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması gerektiğini söyleyince öğrenciler şaşırdılar. Daha sonra, Dr. Ruskin hastanın fotoğrafını dolaştırmaya başladı. Ve fotoğraftaki doktorun altı aylık kızıydı ...''