Bir sosyoloji profesörü öğrencilerine ilginç bir ödev verir. öğrenciler, şehrin fakir gecekondu semtlerinden birine gidecek, orada yaşayan gençlerle görüşüp, önceden hazırladıkları anket sorularını soracaklardı. Anket bitine de görüştükleri gençleri ileride nasıl bir gelecek beklediğine dair tahmini bir rapor yazacaklardı.

Bu öğrenciler ödevleri gereği tam 200 gençle görüşüp, anket yaparlar. Sonunda hazırladıkları raporda ise bu 200 gencin ger biri için, aşağı yukarı aynı şeyi yazarlar:
Gelecekleri başarısızlıkla dolu olacaktır.

Aradan tam 25 yıl geçer. Aynı üniversitede görevli bir başka sosyoloji profesörü üniversitenin kütüphanesinde o 200 genç hakkında hazırlanan anket ve raporları bulur. Sonra kendi öğrencilerinden oluşturduğu bir gruptan raporlarda adı geçenlerin akibetlerini araştırıp, bugün ne durumda olduklarına dair başka bir rapor yazmalarını ister.
öğrenciler listede adı bulunanlardan, ölen veya başka şehirlere taşınan 20 kişi hariç 180 tanesini bulmayı başardılar. Bu 180 kişinin 176’sı doktor, avukat, iş adamı, politikacı gibi küçümsenmeyecek kariyerler edinmişlerdi.

Her iki raporu karşılaştıran profesör oldukça şaşırır. Bu olayın üzerine gitmeye karar verir ve bu 176 kişiye başarılarını neye borçlu olduklarını sorar. Hepsi aynı cevabı verir:
—öğretmenimize!

Profesör, adı geçen öğretmenin hala yaşadığını ve yakınlarda bir yerde oturduğunu öğrenip büyük bir merak ve saygı ile ziyaretine gider.

öğretmen oldukça yaşlı ama dinç bir hanımdır. Profesör, her iki rapor hakkında kendisini bilgilendirdikten sonra, bu fakir gecekondu mahallesinde çocukların başarılı olmaları için nasıl sihirli bir formül kullandığını sorar.
Duydukları karşısında gözleri parıldayan yaşlı kadınii hafif birr gülümsemeyle:

—çok basit, dedi. BEN O çOCUKLARI SEVDİM!