Eskişehirspor’da zorunluluktan da olsa ligin ikinci yarısının başında "dönüşüm modeli" yürürlüğe girdi.

Başka başlangıç eşittir aşka başlangıç oldu…

Neler kaybettiğinin değil, neler kazanacağının hesabına soyunan kulüpte yeni kimlik olgusu öne çıktı.

Takım olma duygusuyla ortaya konulan futbol da gelişmeye devam ediyor.

***

Ligde kimse kimseye yer açmaz...

Mücadele kapıyı açar ve yolu gösterir.

Ve futbolda veresiye yoktur.

3 puanı istiyorsan koşacaksın, çalışacaksın, şantiye ruhunda olacaksın.

Yoksa ligde kalma hayallerine de duvar örmek zorunda kalırsın.

Bu bağlamda Altınordu maçında ki Eskişehirspor’a baktım…

Diğer 3 maçın aksine rakibin baskısını reddeden ve oyunu kontrolünde tutan bir takım duruşu vardı.

Ayağa oynarken yüksek isabet, iyi bir yayılım ve enerji patlaması...

İkili mücadelelere yürek koyan ve kendi yarı alanından daha çabuk çıkan Es-Es karşısında Altınordu gibi bir takım bile ağır kaldı.

Baskının anonsu golü de erken getirdi.

***

Sezonun en hareketli Eskişehirspor’unu izlerken, “Bu teknik ve fiziki bir başkaldırı” dedim.

Yada kendilerine biçilen role karşı kendi kaderlerini kendileri çizen gençlerin tepkisel bir isyanı!

 Dönen toplardaki kapışmanın galibi olan orta alanı da sezon başından beri ilk kez tırnak içine aldım. "Mehmet özcan ve Furgan’ın ayaklarına yıldız düşmüş" dedim.

Bu yüzden Eskişehirspor’da olan Altınordu’da yoktu.

İlk yarının sonunda Eskişehirspor’un galibiyetinden başka hiçbir ihtimali maçın sonucu olarak beklemedim.

***

Bursa’da Metehan Altunbaş, Altınordu karşısında Mete Kaan Demir sandıktan çıkmış sihirli bir kartpostal gibiydi.

Mete Kaan savunmaya geldi top çıkardı, bindirmelerde rakip savunmanın pestilini çıkardı. Hele attığı ikinci gol var ki, rakip kalecisi çaresiz atlayışı ile bu sahneye sadece renk katmakla kaldı.

Metehan Altunbaş ise bu zorunlu dönüşümün en güzel hediyesi…

Daha yolu uzun ama o gelişimini hızlı şekilde sürdürüyor. Şuan da ortaya koydukları, ileride Eskişehirspor’a neler verebileceğinin teminatı…

***

Ancak bu süreçte Kıvanç Karakaş’ın özeldir yeri. Her maçta kendini yeni güzelliklere formatlayan adam…

Devre arasında O’na biçilen misyonla kaptanlık bandını takarak liderliğe soyundu, sahada da topu ayağına her aldığında takımın güvenini ve ufkunu da genişletti… Hücum anlayışında da görüntüsüz şekilde oyun aklı oldu.

Tabi ki kaleci Ekrem’i, Mehmet Feyzi’si, Cemali’si, Furkan Balaban’ı ile Mevlüt çelik’i ve İbrahim Halil öner’i… Onlar bu düzenin en önemli işçileri. Sahaya koydukları yürek, başka açıklama yazmaya ne gerek… Formanın ağırlığını en güzel şekilde taşıyarak yollarına devam ediyorlar. Hem gelişerek, hem de umut vererek…

***

Ligin ikinci yarısındaki Eskişehirspor görüntüsü bu nedenle "devam filmi gibi” değil mi?

Tüm kareleri birleştirdiğimiz zaman ortaya çıkan fotoğrafın içinde, futbol adına önemli pasajlar da var, bir kulübün geleceğine yönelik mesajlar da...

Görüyoruz ki, Eskişehirspor ligin başındaki karanlık tüneli geçerek, ardındaki bütün soru işaretlerini geride bıraktı.

Nereden nereye…

***

Bu genç futbolcular böylesine bir dönemde öylesine itibarlı bir mücadele gösteriyor ki, rakipler bile buna saygı göstermek zorunda kalıyor.

Bunun tanımlaması; galibiyete yakın durmanın erdemi. Parantez içinde;

(Sahaya koyulan yürek, kayıplara karşı çelik yelek)

Sadece mücadeleyi değil, futbolun da anlam kazandığı bir dönemi işaret ederken, Aslında "Eskişehirspor 4 maçta 10 puandan çok fazlasını kazandı" diyebiliriz.

çünkü ülkeye düşüncede yenilen futbol dönüşüyle örnek olacak Eskişehirspor, Türk futboluna yeniden sundu kendini.

***

Altınordu karşısında alınan galibiyet orta sıralarda ki takımlar için tedirginlik işaretinin belgesidir.

Hedef de üstümüzde ki takımlarla puan farkını kapatarak ve düşme hattında yarışa başka takımları da çekmek olmalı.

"İstikrarlı yolculuklar başarının ana hatlarını oluşturur" diyebiliyorsak, bu hafta sonunda Menemen maçıyla aradaki farkın daha da kapanacağına olan inancımız yüzündendir.

Yol arkadaşlarının verdiği mücadeleye saygılarımızı sunarken.

Gördük ki,  kaç zamandır gol yemeyen ve yenilmeyen bir takımı izlemek de keyifli oluyor.

Bu demektir ki; olmaz diye bir şey yok.

Yeter ki isteyin çocuklar.

"çünkü siz Eskişehirspor gibi bir kulübün formasını giyiyorsunuz"

***

Ve son olarak…

Yılın en iyi taraftar grubu ödülünü kazanan NEFER grubu lideri Murat Diri ödülü aldıktan yaptığı konuşma ile şehirde ki ruhu özetlemiş…

“Bu ödülü hak ettiysek tüm Eskişehirspor taraftarları olarak hak ettik. Benlikten kurtulup Biz olabildiğimiz için bugün tüm Türkiye Eskişehirspor taraftarını imrenerek izliyor”

Evet “Benlikten kurtulup Biz olabilmek”

Basit ama anlamı en derin cümle…

Ediz Bahtiyaroğlu’nun adının geçtiği yerde değeri de çok büyük bir ödül…

Son 5 yıla bakıldığında zaten başka bir kulüp taraftarı alsaydı bu ödülü inandırıcılığı kalmazdı…

Tükenmiş nefeslere gelsin, bu şehirde asla tükenmeyecek umutlarla…

*** 

Ve bizler, sizler artık şunu biliyoruz…

Ligde öyle bir Eskişehirspor var ki; mücadele ruhu dimdik.

İkinci yarının başından bu yana kazanmakla mücadele ruhunun birleştiği noktalarda ayakta kalan görüntü, hep Es-Es armalı formanın içindeki işçilere ait.

Topun düştüğü her yerde canlı müdahaleler Eskişehirsporlu futbolcularda. Elindeki gücü rakibin zaaflarına yöneltip imha eden bir beceri ve sezon başından beri tribünlere en kral günleri yaşatan gururlu askerler topluluğu...

Her futbolcu kendi adına er kişi olarak mücadele ediyor.

Onlar “Geleceğe koşacağız. Aydınlığa koşacağız" dediler…  İnanmayanları mat etme sergisinin açılışını da ikinci perde de gerçekleştirdiler.

Ben buna ‘Karakter uyanması’ diyorum.

Artık takımda ufak tefek pürüzlerden oluşan alışılmış genel iştahsızlık yok...

Sınırları zorlamak var.

Sadece sükseli galibiyet pozlarında değil, er meydanın birbirine arka çıkan adamlar var.

‘Bunca puanın toplanmasında gizli olan olgu nedir?’ diye sorarsanız?

“İkinci yarının başından bu yana tüm maçlarda Eskişehirspor her şeydi.

Rakipler ise bir şey” derim…

Ve merakla Menemen maçını beklerim…

::::::::::::::::::::::