Kan kokusu daha da yakındı bu kez…

Her geçen gün daha çok yakınlaşıyor gibi…

Belki bir cadde uzaklığında,  belki bir sokak arkasından yayılıyordu hızla… 

Acı feryatları, haykırışları…

Onun yürüdüğü o yoldan bizler de geçmiştik belki de yüzlerce, binlerce kez…

Bilmeden, düşünmeden…

Akıl ermezdi çünkü…

İhtimal vermezdi bu kadarına…

Neydi yürekleri yerle yeksan eden ve her şeyin önüne geçen böylesine kin?

Her şeyi bastırarak nasıl göğe yükselmişti böylesine hınç?

Bu kadar gözü karartan ne olabilirdi?

Diyorum ya akıl ermezdi bu kadarına…

Ayşe Tuba Arslan…

Bu kez de onun acı feryatları yankılandı şehrin orta yerinde…

Dalga dalga yayıldı bütün topraklara…

Yüreğimizin orta yerine yerleşti.

Şu an da yaşam savaşı veriyor.

Ama…

Biz biliriz ki ‘kadın’ güçlüdür!

Biz biliriz ki ‘kadın’ direnir!

Biz biliriz ki ‘kadın yalnız değildir!’

Ve biz biliriz ki adı Tuba’dır anlamı iyilik, güzellik… 

Ve biz biliriz ki “KöTüLüK” karşısında eğilmez “İYİLİK…”