Kaldır başını...

Bak gökyüzüne...

Gördün mü sonsuzluğu?

Dikkatlice süz onu...

Hatta konuş...

Neden kuşların evidir orası?

Neden orada daha huzurludur kanat çırparlarken?

Neden başını döndürür insanın?

Fark et...

Fark et ki...

Martıların özgürlüğünü göresin...

Birbirlerine nasıl uyumla eşlik ettiklerini...

Bir diğeri olmasa da tek başına var olduğunu!

Böyle de güzel, böyle de güçlü...

Kaldır başını...

Bak gökyüzüne...

Bulutları izle...

Onu oku...

Hatta konuş...

Neden şeker gibi bembeyazdır?

Neden resimlere bakınca uyuyası gelir çocukların?

Neden gülümsetir?

Sor...

İçinden ne gelirse...

Bırak deli desinler!

Kaldır başını...

Bak gökyüzüne...

İzle ‘maviyi...’

Konuş onunla, gezdir gözlerini...

Yavaş yavaş...

Neden mavidir gökyüzü?

Ya da deniz?

Güzel olan her şey mi mavidir?

Mavi olan her şey mi güzel?

Sorgula...

Gündüz neden açılır da geceleyin karanlığa bürünür gökyüzü?

Yoksa geceleri küser mi mavi?

Kaldır başını!

Bak gökyüzüne!

Gör Evren’in sonsuzluğunu...

Yaşam da her şeyin çaresi olduğunu...

Hediyelere boğar gün boyu...

Kalk hadi!

Sıra sende!

Aç dolabını, en güzel maviyi seç...

Bugün!

Hem de şimdi!

Tebessümle giy!

Masmavi ol!

Gökyüzü gibi!

Sonra mı?

Kaldır başını, bak gökyüzüne...

Göz kırp sadece!

O anlar!