Zaman ilerlese de, gönlümün çerçevesinde durdurulmuş zamandan bir fotoğraf var, her gün tozlarını üflediğim ve öpüp tekrar yüreğimin derinliklerinin en güzel yerine astığım. Hem hiç ayrılmayacakmış gibi hem de kollarımızın arasından sıyrıldığımızda bir daha hiç görüşemeyecekmişiz gibi sarılışımız duruyordu işte o fotoğrafta. Gözlerimi kapatıp elimi sol yanıma götürdüğümde görebiliyordum. Çünkü zamanın kavramı tam da sol yanımdaydı, derinlerinde; durmuştu.

O fotoğrafı yüreğimden usulca öperken hem mutlu oluyor hem de derin bir acıyı göğüs kafesimde hissediyordum her defasında. Hissederken o acı ve mutluluğun aynı anda verdiği yorgunluğu ile bir kere daha tekrarlıyordum içimden; ‘Keşke zamanı geri alabilsem’

Bir ‘merhaba’yı bile geri almak çok şey değiştirecekti kaderimde. Susturabilseydim eğer bazı yanlışları, doğru bir fotoğraf karesi asılabilecekti gözbebeklerimin içine. Saklayamayacaktım, gözlerime gözleri değenler görebilecekti bize ait o fotoğraf karesini böylece.

Zaman, ah zaman.

Kaybettiriyorsun ve kazandırıyorsun ama önemli olan ikisinin sonucunda da bir şeyler öğretiyorsun. Üzülerek veya sevinerek, hep bir şeyleri zamanla öğreniyorsun. Şimdilerde durup düşündüğümde ve gözlerimi kapatıp yüreğimin derinliklerinin en güzel yerine astığım fotoğrafımıza baktığımda öğrendiklerime seviniyorum. Öğrendim ben, çok şey öğrendim yüreğimdeki duran ‘zaman’dan. Kaybetmemin mi yoksa kazanmamın sonucunda mı öğrendim bunu diye soracak olursanız; ben bu aşkta hem kazandım hem de kaybettim bilesiniz.