Yorulduk.

Yorulduğumuzu anlamadan, bir hayat telaşesinde koşturup giderken tükendik.

İnişlere, çıkışlara rağmen ne olursa olsun hayata kollarımızı açabilmekte sır.

O kadar çok hayal kırıklığı yaşadık ki, kırıkların içerisinde yeniden tamamlanmak zor geldi.

Hayal kurmaktan tiksindiğimiz anlar da olmadı değil.

Düşünün, kurduğumuz o pembeler hayaller bile bize ihanet etti.

Düş’te güzel de düş gerçeğe döndüğünde kirleniyor.

Şu hayalleri bir yıkayasım geldi.

Elime alacağım her birini, tek tek, çiteleye çiteleye, keseleye keseleye temizleyeceğim.

Hayaller de kirlenmesin dedirtiyor çünkü bazen yaşam.

Hatta elimin içerisinde savrulurken yırtar mıyım bilmem.

Kaybolduk.

Yaşamın içerisinde iyi insan olmak isterken savrulduk.

İyilik nedir sorguladık.

Kimisi Yunus’un iyiliğini örnek gösterdi, kimisi Mevlana’yı hak bildi.

Kimisi her geleni Hızır bil dedi.

İyiliklerin içerisinde bile kayboluyor insan.

Dengenin kaybolduğu an, iyilik zıddına dönüşüyor.

Kara bir gölge oluyor.

Peki, döngü nasıl kırılır?

Madde madde vereceğim ama madde madde uygulayabilir misiniz bilmem.

Zor kısmı da orası.

Yargılandıysan anlayışlı ol.

Reddedildiysen kabul et.

Utanıyorsan önce kendine şefkat duy.

Öfke duyuyorsan, inciten kişi olma, ihtiyacın olana dönüş.

Yemin et!

Senin kıran, inciten, düşüren her kimseden daha iyi bir insan olacağına yemin et.

Söz ver.

Ve git.

Sadece tek bir yolculuğun olduğunu unutma.

Yeminini tut.