Bir varmış bir yokmuş..

Uzaklarda bir yerlerde, belli bir adam ve o kadarda belli olmayan bir kadın karşılaşıp dururlarmış. Görünen o ki her yerde karşılaşıyorlardı. Sokak köşelerinde, cafelerde, neredeyse, kazara çıkıyor gibilerdi. Derken, bir mekanda bir kez daha şans eseri karşılaştıktan sonra, birbirleriyle kasten karşılaşmak için bir zaman belirlemeye karar verirler.

Bir akşam şehrin en yeni mekanında.

*

Elbette bazı uyarı işaretleri görmüştüm. Bekar, neredeyse rahatsızlık verecek kadar yakışıklı ve ben kendimi havada yüzüyormuş gibi hissediyordum. Tabi bu çok uzun sürmedi. Kısa sürede yeryüzüne döndüm ve sonsuz bulmacayla yüzleştim.

Doğru! Görüşüyorduk ama yalnızca ikimiz olacağından bahsetmedik. Benim için, başka bir adamla görüşme fikri zaten tıkış tıkış dolu bir bavula başka bir şey daha tıkıştırmak gibiyken, o adam sanki bu dünyadaki en doğal şeymiş gibi mutlu mesut başka kadınlarla da görüşüyordu.

Erkeklerin içinde, tek eşliliğe karşı doğuştan gelen bir tiksinti mi var yoksa daha fazlası mı, merak ediyorum. Sonsuz olasılıklarla dolu bir şehirde tek eşlilik beklenmeyecek kadar aşırı mı?

*

Bu şehirde kimileri, tek eşliliği gerçekten yaşarken, kimileri de asla sıcak bakmıyordu.

Yaşıyorlardı; hayatlarını paylaştıkları kadınları ya da paylaşabileceklerini hissettikleri kadınları daima başkalarıyla aldatarak. Adını koymadığın bir ilişkide de aldatılmış sayılıyor muyduk bilmiyorum ama adını koysak da aldatılma olasılığı yüksek bir gözlemdi benimki. Olasılıklarla dolu bu şehirde, bazen tek bir olasılığınızın olduğunu bilmekten daha iyisi yoktur.  O Karışık ve sonsuz bulmacamdaki 9 harflik mutluluğu buldum.

Yalnızlık…