9-Emine GİRGİN

9-Emine GİRGİN

ÖYLESİNE

 


 


 


 


Bir adamın gözlerinde gurbete düşmek. çok uzaklarda bir yerlerde, öylesine ıssız ve karanlık. Ama bilinen bir karanlık.


 


Tanıyorum ben bu yalnızlığı. Bu benim yalnızlığım. Tek başıma aşındırdığım yollar ve yine çiçeklenmiş bahçelerim ordalar.


 


Bir sevgilinin gözlerinde gurbete düşmek miydi sevda? Kim bilir belki de alışılmış yalnızlıktı bu veda.


 


Vedaları da hiç sevmem oysaki. Gitmekle kalmak arasında kaldığım an gitmeyi tercih ederim hep. çok fazla cümle kurmadan, “gidiyorum” diye haykırmadan. öylesine sessiz ve sakin. Sanki tüm cümleler tükenmiş gibi. Kurulacak fazla da cümle kalmamış gibi.


 


Bir bakmışsın bir sabah “yok olmuş” gibi… Birbirine yabancılaşmış iki insanın kendini zorlayarak cümleler kurmaya çabalamasını gereksiz bulduğumdandır belki de. Ya da sevdaya vedayı yakıştıramadığımdan; kim bilir…


 


Şimdi belki de yıllar sonra ufak bir detayla hatırlayacağımız onca anı yüklendi hafızalarımıza. Kimimizin gülümseyerek hatırlayacağı, kimimizin de üzülerek. Ama ben bunu yazarken bile gülümsüyorum. Yaşanan onca şeye belki de saygımdan.


 


Şimdi yine içimdeki müziğin sesini yükseltiyorum yükseltebildiğim kadar. Mutluluk da zaten aranınca bulunabilen bir şey değildi. Sen hayatta önüne sunulan her şeyle mutlu olabilmeyi ne kadar becerebiliyordun, tüm mesele buydu. Ben yine mutluyum…


 


Sizden öğrendiklerimden ya da size öğrettiklerimden. Birbirimize katabildiklerimiz kadarıyla, sahiden; mutluyum.


 


Hayatıma gelen, hayatımdan giden herkese teşekkür edebilirim sadece.


 


Ve hayat…


 


Sana da teşekkürler.


 


 


 



Önceki ve Sonraki Yazılar
YAZIYA YORUM KAT
UYARI: Küfür, hakaret, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış,
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.
9-Emine GİRGİN Arşivi