Vietnam'da savaştıktan sonra, sonunda evine dönmekte olan bir asker hakkında bir hikaye anlatılır;
Asker San Francisco'dan ailesini arar:
- Anne baba, eve dönüyorum, ama sizden bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum.
- Memnuniyetle oğlum, onunla tanışmak isteriz.
Oğulları,
- Fakat bilmeniz gereken bir şey var, o savaşta ağır yaralandı. Bir mayına bastı ve bir koluyla ayağını kaybetti. Gidecek hiçbir yeri yok ve onun gelip bizimle kalmasını istiyorum.
- Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz.
- Hayır, anne, baba onun bizimle yaşamasını istiyorum.

- Oğlum sen bizden ne istediğini biliyor musun? Onun gibi özürlü bir insan bize yük olur . Bizim kendi hayatımız var ve bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır.

Oğlu o anda telefonu kapatır ve ailesi birkaç gün sonra, polisden telefon gelinceye kadar haber alamaz ondan. Oğullaırı yüksek bir binadan düşmüş ve ölmüştür. Hemen olay yerine giderler ve intihar olduğunu anlarlar; bu bir kaza değildir.

Üzüntülü anne, baba evlatlarını tanırlar.
Ama bu sırada bilmedikleri bir şeyi daha öğrenip dehşete düşerler. Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardır...