Bir gün Kanuni Sultan Süleyman ava çıkmış. İstanbul civarında Halkalı taraflarında avlanırken müthiş bir yağmur başlamış. Adamlarıyla birlikte sırılsıklam olmuşlar, üşümeye de başlamışlar. Hemen bir eve sığınıp biraz ısınmak ve kurulanmak lüzumunu hissetmişler. O civarda bulunan bir köylünün evine girmişler. Zeki köylü bunların her zamanki misafirlerden olmadığını anlamış. Sonra Kanuni’nin yakılan ateşin karşısına geçip yanındakine:
-Doğrusu şu ateş bin altına değer.
Dediğini de duymuş . Yağmur dinmemiş, Kanuni ve adamları o geceyi bu evde geçirmeye mecbur olmuşlar. Ertesi günü Kanuni evden ayrılırken köylüye borcunun ne kadar olduğunu sormuş. Köylü fırsatı bilmiş kaçırır mı:
-Bin bir altın… Demiş.
Şaşırıp kalmışlar bu kadar çok ücret istemesinin sebebini sormuşlar. O da şu cevabı vermiş:
-Ateş için bin altın kıymetin siz takdir etmiştiniz. Bir altın da konak ücretidir. Bu cevap karşısında dona kalmışlar. Bu kadar parayı verip vermediklerini bilmiyoruz. Fakat koca kanuni hadiseyi hiç unutmamış. Pahalı bir şey gördü mü hemen ‘’ Ateş Pahası ’’ dermiş. Böylece Kanuni’nin söylediği söz de bugüne kadar kalmış.