Bayan O'Dunigan, Dublin'de O'Connel Caddesi'nde yürüyordu. Karşıdan'da rahip O'Rafferty geliyordu.
– "Merhaba" dedi, rahip.. "Nasılsınız?.. Bay Dunigan nasıl?.. Sizi iki yıl önce ben evlendirmemiş miydim?".
– "Evet" dedi, Bayan O'Dunigan.
– "Bebek" dedi, rahip. "Bebeğiniz oldu'mu, küçük O'Duniganlar?".
– "Maalesef" dedi, Bayan O'Dunigan.. "Henüz bebeğimiz yok.. Oysa öyle istiyoruz'ki?".

– "Gelecek hafta Roma'ya gidiyorum" dedi, rahip.. "Vatikan'daki büyük kiliseye sizin için bir mum dikeceğim".
– "Teşekkürler sevgili rahip" diye adamın ellerini öptü kadın.
– "Size minnettar olacağız".

Birkaç yıl geçti aradan.. Kadınla rahip bir daha karşılaştılar..

Rahip merakla sordu;
– "Bebeğiniz oldu'mu peki?".
– "Oldu" dedi, kadın.. "Sekiz yılda üç ikiz, dört'de tek doğurdum. 10 çocuğumuz var".
– "Harika" dedi Rahip.. "Harika.. Mucize işte bu.. Peki, o şirin kocanız ne yapıyor?".
– "Roma'ya gitti, dedi kadın.. "Sizin o Allah'ın belası mumunuzu üflemeye"...