Yazılarımı yakından takip eden okuyucularım   mutlaka anımsayacaktır;  Elazığ maçının ardından  kaleme aldığım 18 Kasım 2018 tarih ve” Bizim Takımın çocuklarına” başlıklı yazımda Eskişehirsporlu  futbolcu kardeşlerime:

          “BEN; Maçın sonucuna bakmaksızın tribünlere çağırıp  yine alkışlayacağım seni. Eleştirirken  dozu kaçırmayacağım.. Sözüm söz sana…” diyerek seslenmiş, ardından da yazımı:

          “Tüm bunların karşılığında tek bir şey isteyeceğim senden ;SAHAYA YüREĞİNİ KOY. Tamam mı?... ANLAŞTIK DEĞİL Mİ …?” cümlesi ile bitirmiştim.

          Sözlerini tutup, ümraniye maçında sahaya yüreğini koyarak mücadele eden “ BİZİM çOCUKLAR” ile onların özgüven kazanmasını sağlayan  Fuat çAPA  ve Ekibini , bu çocukların yetiştirilmesinde en büyük paya sahip olan ALT YAPI  antrenörlerimizi  canı gönülden kutluyorum. ümraniye maçına gelince;

           Maçı yorumlamak yerine,  maç öncesi seremonide  Kaptan Semih ve peşi sıra  sahaya  dizilen  futbolcu kardeşlerimin  yüzlerinde -dahası yüreklerinde -yaşadıkları duyguları yazmak geldi içimden. Oturduğum tribünden  kolayca gözlemlediğim  “titreyen bacakları”, tüm şehrin sorumluluğunu  taşıdığı için “ çöken omuzları” yazayım istedim bu kez de; ama  yazı formatında ufacık bir değişiklik yaparak….Kısacası ”BİZİM çOCUKLAR” ın  hislerine tercüman olup : Onların adına seslenmek istiyorum Eskişehir kamuoyuna...

Değerli Taraftarlarımız ,Pek muhterem  Büyüklerimiz;

          BİZLER, daha düne kadar taraftarı olduğumuz  ve tribünden desteklediğimiz Eskişehirspor ‘ un ,   bugün sahada formasını giyen futbolcularıyız. Sizlerin bize taktığı isimle  “BİZİM çOCUKLAR” ız…Bu takımın formasını giydiğimiz için mutluyuz , gururluyuz….Ayrıca ,bu büyük camianın  bir parçası olmaktan da  onur duyuyoruz.

          Sahaya çıkarken  mazisi başarılarla dolu kulübümüzün  sorumluluğunu hem yüreğimizde hem de omuzlarımızda hissediyor;  kazanınca sizler  kadar seviniyor, kaybedince de sizler kadar üzülüyoruz…

          Gençliğimizin verdiği heyecanla ,bazen kendimizi dev aynasında görüp, Ronaldo, ya da Messi olduğumuzu zannetsek de,  haddimizi bilerek oynamaya çalışıyoruz.

         Hata yapıyoruz elbette…Bazen, geri pasına geç çıkıp golü yiyor, bazen de bencil davranıp pas vermek yerine şut atınca golü kaçırıyoruz .Ama sizin o engin hoşgörünüzle sonuç ne olursa olsun bizi tribünlere çağırmanızdan da çok mutlu oluyoruz.  Kısacası biz sizin, sizlerin BİZİM çOCUKLARI olmayı çok ama çok seviyoruz..

        Değerli büyüklerimiz, ağabeylerimiz, ablalarımız, kardeşlerimiz; Büyük Taraftarımız, Bizlerin de sizlerden ufacık ricamız olacak; Ne olur?  Kulüp Yönetimiz , sahada ter dökerek kazandığımız anamızın ak sütü gibi helal olan 12 Puanımızı masa başında sildirmesin.

       Onlara söyleyiverin OLMAZ MI?...