Hayatımda ilk önce sevmeyi öğrendim. çünkü sevdikçe, kendimi hissettiğimi gördüm.
Affetmenin ne olduğunu anladım ve affetmenin yeni insanlar kazandırdığını gördüm.
Birgün geçmişe baktığımda pişmanlığımdan üzülmediğimi gördüm, bunları ben yaşadım çünkü.
Birisini hatırlamanın aslında bir telefon görüşmesi kadar basit olduğunu biliyorum artık.
Aslında bana değer veren insanların çok yakınımda olduğunu fakat gözlerimin hep uzaklarda olduğunu anladım.
Birisini kırdıktan sonra özür dilemenin beni ben yaptığını anladım.
´Sen benim için önemlisin´ cümlesinin verilebilecek en büyük hediye olduğunu fark ettim.
Bir yerden sonra kelimelerin mana ifade etmediğini biliyorum.
Sahilde yürür ve düşünürken birinin de beni düşündüğü duygusu beni sevindiriyor.
Mutlu olmanın aslında bir kedinin güzel bir anını yakalamak kadar basit olduğunu anladım.
Kaçırdığım fırsatların bana yeni fırsatlar yarattığını gördüm.
Yıldızların benim için parladığını göremeyen gözlerimin gün geldiğinde hayatımdan kayan yıldızların gömüldüğü maziyi unutması gerektiğini anladım.
Gözlerin kelimelerden daha önemli olduğunu ve yalan söyleyemediklerini biliyorum artık.
Hayatımda yanımda görmek istediklerimi yanımda göreceğim, çünkü onların bana değer verdiklerini biliyorum.
Telefonun 160 karakterine, üzüntünün, mutluluğun,yıkıntının sığdığını gördüm.
YAŞAMIN YAŞAMAYA DEĞER OLDUĞUNU VE İSTERSEM MUTLU OLACAĞIMI öĞRENDİM.