Bir gün insan virgülü yitirdi. O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.

Bir başka gün ünlem işaretini yitirdi. Alçak bir sesle ve ses tonunun değiştirmeden konuşmaya başladı. artık ne bir şeye kızıyor ne de bir şeye seviniyordu.

Bir süre sonra soru işaretini yitirdi ve soru sormaz oldu. Hiçbir şey ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne evren ne dünya ne de kendisi umrundaydı.

Birkaç yıl sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti ve davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti. ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işareti kalmıştı. Kendine özgü tek düşüncesi yoktu.

Yalnız başkalarının düşüncelerini yineliyordu. Son noktaya geldiğinde düşünmeyi ve okumayı unutmuş durumdaydı...