İnşan bir gün VİRGÜLÜ kaybetti. O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince, düşünceleri de basitleşti.
Bir başka gün ise ÜNLEM işaretini kaybetti. Alçak bir sesle, ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu. Üstelik, hiçbir şey onda en küçük bir heyecan bile uyandırmıyordu.
Bir süre sonra insanoğlu, SORU işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu. Hiçbir şey ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne evren, ne dünya, ne de kendisi umurundaydı.
Birkaç yıl sonra, İKİ NOKTA ÜST ÜSTE işaretini de kaybetti. Bu yüzden davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.
Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız TIRNAK işareti kalmıştı. Artık, kendine özgü bir tek düşüncesi yoktu, yalnızca başkalarının düşüncelerini aktarıyordu.
Son NOKTA'ya geldiğinde, düşünmeyi, okumayı unutmuş durumdaydı.