"Karanlığa sövme kalk bir mum yak."

Biz insanların en çok yaptığı işlerden birisi de kendi işimizi iyi yapmaktan ziyade, başkalarının işlerine karışmak oluyor.

Bir gün ünlü yazar ve şair Shakespeare’e, asıl işi şemsiye üretmek olan bir adam, incelemesi ve değerlendirmesi için şiirlerini yollamış.

Shakespeare şiirlere bakınca, şiirden çok her şeye benzediğini fark etmiş, fakat İngiliz centilmenliği içinde cevap verme zorunluluğu hissetmiş ve adama bir telgraf çekmiş, telgrafta şu yazılıymış: "Dostum, siz şemsiye yapın, sonra yine şemsiye yapın, hep iyi şemsiyeler yapın."

Dört arkadaş bir tatil beldesinde oturmuşlar, okey oynuyorlar. Oyunun en heyecanlı yerinde elektrikler kesiliyor. Birkaç dakika bekledikten sonra her biri şikayete başlıyorlar. Birisi elektrik idaresini suçluyor, bir diğeri devleti, üçüncüsü sitenin elektrik tesisatını döşeyen elektrikçiyi suçlarken, ev sahibi de böyle bir yerden yazlık aldığı için babasını suçluyor.

Bütün bunlar olurken kenarda oyunu izleyen küçük kardeş, kimseye görünmeden yavaş yavaş mutfağa yöneliyor, orada bulunan çakmağı yakıyor ve misafir odasına geçerek, orada bulunan ışıldak dediğimiz şarjlı aydınlatıcıyı odaya getiriyor.

Oradakilerin şaşkınlığı arasında onlara sesleniyor:
"Sorun çözülmüştür. Oyununuza devam ediniz."

Bütün mesele şurada: "Sorunun mu, yoksa çözümün mü parçasıyız?"