Çelimsiz, küçük bir kız çocuğu sokağın köşesine oturmuş yiyecek, para, ya da alabileceği herhangi bir şey için dileniyordu.
Üzerinde yırtık, pırtık giysiler vardı; yüzü gözü kir içindeydi.
Çocuğun perişan bir hali vardı. Kız dilenirken, sokaktan genç, sağlıklı ve zengin görünümlü bir adam geçti. Kızı farketmişti ama belli etmemek için dönüp bir daha bakmadı.
Geniş ve lüks evine, mutlu ve rahat ailesinin yanına ve lüks evine, konfor içinde yaşayan ailesinin yanına geldiğinde, çok güzel hazırlanmış bir akşam sofrası onu bekliyordu.
Fakat az önce gördüğü o dilenci kız aklına takıldı yeniden. Duyguları birşeylere itiraz ediyordu.
Sonra kolay yolu seçti ve itirazlarını Allah'a yöneltti.
Böyle durumların varolmasını dileyen o değil miydi?
İçir için O'na karşı:
"Böyle bir şeyin olmasını nasıl müsaade ediyorsun? Neden o küçük kıza yardım için birşeyler yapmıyorsun " diye yakınmaya başladı.
Biraz sonra ruhunun derinliklerinden gelen şu cevabı işitti :
"Bir şeyler yaptım; seni yarattım ya!"