Güney Afrika'nın altın ve elmastan sonraki en önemli doğal zenginliği devekuşlarıymış.
Bu garip kuşun etinin ihracatından önemli paralar kazanıyorlarmış, ama beni ilgilendiren işin bu yönü değil.
Devekuşlarının erkekleri canlılar aleminde eşine en sadık yaratık olarak biliniyor.
Devekuşu üretilen çiftliklerden erkek deve kuşları eşlerini kendilerine sunulan 5 dişi arasından seçiyorlar.
Bir devekuşu ailesinin yaşaması için yaklaşık 10 dönümlük bir arazi gerekiyor. Beş dişi ile bir erkek bir kez eşini seçti mi, geride kalan dört kişiye dönüp bakmıyor bile.
Erkek devekuşu ortalama 40-50 yıl arasında süren ömrü boyunca seçtiği ilk eşi dışında hiçbir dişi ile birlikte olmuyor.
Bu süre içinde emri hak dişiye daha önce vacip olursa, yani erkek devekuşu dul kalırsa da durum değişmiyor. Hayatının geride kalan yıllarını büyük bir ihtimalle eşini hayal ederek tek başına geçiriyor.
Oysa dişiler öyle değil.
Eşi ölen dişi devekuşları hemen yeni maceralara kanat açıveriyorlar.
Zannedildiğinin aksine devekuşlarında yuvayı 'erkek kuş' yapıyor. Eğer dişi bu yuvayı beğenmezse, ona beğendirene kadar erkek devekuşları onlarca yuva kurabiliyorlar. Devekuşlarını tanımlarken kullanılan 'ne kuş, ne deve' sözcüğü burada bir kez daha doğrulanmış oluyor.
Erkek devekuşları ayrıca çok kıskançlar.
Bir kere eşini kaybetti mi ömür boyu yalnız kalacaklarını bildiklerinden olsa gerek yuvaya yaklaşan diğer erkek devekuşlarını kaçınılmaz bir ölüm bekliyor.
Bu 'namus cinayetleri' asla dişiyi hedef almıyor, erkekler birbirlerini öldürüyorlar.
Erkek deve kuşlarının bu durumunun, bir tür 'başını kuma gömme' olduğunu düşünüyorum.
Kadın- erkek ilişkilerindeki karmaşıklığın günlük yaşamda yol açabileceği yıkımlara karşı devekuşlarının geliştirdiği bir korunma yöntemi!
Bir erkeğin asla başedemeyeceği sorunlara karşı genlere kazınmış bir savunma mekanizması.
Ne dersiniz! İnsanlar aleminde de devekuşu gelenekleri geçerli olsaydı, daha mı az acı çeker, daha mı çok mutlu olurduk?