Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. İşveren müteahhidine, çalıştığı konut yapım işinden ayrılarak eşi ve büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir yaşam sürmek tasarısından söz etti.

çekle aldığı dolgun ücreti elbette özleyecekti. Emekli olmak ihtiyacındaydı, ne var ki.

Müteahhit, iyi işçisinin ayrılmasına üzüldü.
Ve ondan, kendine bir iyilik olarak son bir ev yapmasını rica etti.
Marangoz, bu teklifi kabul etti ve işe girişti, ne var ki gönlünün yaptığı işte olmadığını görmek pek kolaydı. Baştan savma bir işçilik yaptı ve kalitesiz malzeme kullandı.
Kendini adamış olduğu mesleğine böyle son vermek ne büyük talihsizlikti!..

İşini bitirdiğinde işvereni, evi gözden geçirmek için geldi. Dış kapının anahtarını marangoza uzattı. "Bu ev senin." dedi, "Sana benden hediye."

Marangoz, şoka girdi. çok utanmıştı! Keşke yaptığı evin kendi evi olduğunu bilseydi, böyle yapar mıydı!
Bizim için de bu böyledir. Gün be gün kendi hayatımızı kurarız.

çoğu zaman da, yaptığımız işe elimizden gelenden daha azını koyarız. Sonra da, şoka girerek, kendi kurduğumuz evde yaşayacağımızı anlarız. Eğer tekrar yapabilsek, çok daha farklı yaparız. Ne var ki geriye dönemeyiz.

Marangoz sizsiniz. Her gün bir çivi çakar, bir tahta koyar ya da bir duvar dikersiniz. “Hayat bir kendin yap tasarımıdır” demiştir biri. Bugün yaptığınız davranış ve seçimler, yarın yaşayacağınız evi kurar. öyle ise onu akıllıca kurun.

Hepimizin kendimize özgü kusurları vardı. Hepimiz aslında çatlak kovalarız. Büyük planda hiçbir şey ziyan edilmez. Kusurlarınzdan korkmmayın. Onları sahiplenin. Kusurlarınızda gerçek gücünüzü bulduğunuzu bilirseniz eğer, siz de güzellliklere sebep olabilirsizin. “İnsanlarla birlikte büyüseler bile, kurduğun eniği yine kurt olur.”