Yazılarımda birkaç kez, “Futbol aslında basit bir oyun; topu önce kendi kalenden uzakta tutacak, sonrada en kısa yoldan rakip kaleye gidip golü atacaksın…”şeklinde bir cümle kurduğumu; sonuna da ” 3 Puanı alabilmek için de yediğinden bir fazla gol atacaksın; hepsi bu!…“ ibaresini eklediğimi anımsıyorum. 

         Elbette, teknik adamların sahaya yansıtmak istedikleri oyun planları için günlerce kafa yorduğu; futbolcuların teknik becerilerini göstermek suretiyle para kazandıkları; adına “T.F.F. 1.Lig “denilen ve üst düzey klasmanda oynanan bir oyunu, bu basit cümlelere indirgemek pek doğru bir yaklaşım değil!...

         Yine, futbolcuların kişisel yetenekleri ve oynadıkları klasmandaki maç tecrübeleri de işin bir başka boyutunu oluşturmakta…Ayrıca, maçları yöneten hakemlerin verdikleri kararlar ile futbolun doğasında var olan şans faktörü, bu oyunu ilginç kılan diğer unsurlar…

         Rotasını “Ligde Tutunmak” olarak belirleyen ve lige genç bir kadro ile devam etmek zorunda kalan Eskişehirspor’un; basit gibi gözüken ama aslında zor olan futbol oyununa “ölesiye Mücadele”  gibi  bir kavramı da kazandırdığını belirtelim ve Es-Es- Akhisar maçına geçelim:

         Aslında bu maçı ligde oynadığımız ve kaybettiğimiz son dört maçla birlikte değerlendirmekte yarar var. Zira Akhisar maçı takımın, üst üste alınan puanlardan sonra dört hafta önce kaybedilen Menemen maçı ile başlayan mental yorgunluğun geldiği son noktayı göstermektedir.

         Ligin ikinci yarısında forma verilen ve sahaya “Sadece mücadele etmek ve armanın prestijini korumak” üzere çıkan gençlerimizin omuzlarına üst üste alınan puanlardan sonra bir anda “ Aman bu takımı düşürmeyelim”  sorumluluğu yüklenmiş bu sorumlulukta genç oyuncular üzerinde psikolojik baskı oluşturmuştur.

         Yine, ligin ikinci yarısında Menemen maçına kadar oynanan maçlarda gençlerimiz oynadıkları klasmandaki maç tecrübe eksikliklerini çok koşarak kapatmaya çalışmış ve alkışı hak etmişlerdir…Söz konusu maçların ardından da (futbolun içinde var olan ve giriş bölümünde değindiğimiz şans faktörünün de  yardımıyla) analarının ak sütü gibi  helal olan puanları takımımıza kazandırmışlardır.  

         Menemen maçı ile başlayan mücadele etme çabasındaki düşüş, Hatay maçında az-biraz yukarı doğru ivme göstermiş, bu kez de son dakikalarda (bariz taç atışını es geçme şeklinde başlayan hakem hatası sonrasında) kendi kalemize attığımız gol gelmiş ve alınan bu yenilgi ile de gençlerimizin moral motivasyonu yerle bir olmuştur.

         Hatay maçının getirdiği psikolojik yıkımın yaraları henüz sarılmadan hafta arasında( üç gün sonra)  deplasmanda Karagümrük önüne çıkılmış,  bu maçta ilk  yarının sonlarında ve ikinci yarının  başlarında yenilen iki gol Es-Es ‘ in gardını iyice düşürmüş ve takım o dakikadan sonra  mücadele gücünü yitirerek maçı adeta yürüyerek tamamlamıştır.

         Yukarıda değindiğim nedenlere yani “Mental Yorgunluk” a  bağlı olarak  kaybedildiğini düşündüğüm  dört maçın son halkası olan Akhisar maçını yorumlamak yerine maç sonrası kameralar karşısına geçip hala” Es-Es in Gençlerini ben bulup oynattım” diyebilen ve  bu konuda daha önce saygıya davet ettiğim* Akhisar hocası  sayın Yılmaz Vural beyefendiye bir kez daha seslenmek istiyorum:

         HOCAM BİZ ESKİŞEHİRLİYİZ  ve “SHOWMENLERİ  Hİç SEVMEYİZ..

• Es-Es’in gençlerini ben yetiştirdiğim diyen Yılmaz Vural’ ı eleştirdiğim ilk yazım BİRAZ SAYGI LüTFEN(17.05 2018)