İyi kalpli yalnız bir adam bir gün bir koza bulur. Kozanın içinde küçük bir tırtıl vardır. Adam çok sever bu tırtılı, onunla tüm yalnızlığını, tüm sevgisini paylaşır
Gel zaman git zaman tırtıl büyür, güzel bir kelebek olur. Adam kelebeğine hayran, bırakamaz onu bir türlü...

Aslında kelebeğin aklında dağlar, kırlar, çiçekler vardır da, kıyamaz bir türlü adama ve sevgisine, yalnız bırakamaz onu... Üç günlük ömrünü sevildiği ve sevdiği yerde geçirmeye hazırdır
Ama adam bilir ki, "Sevmek bazen vazgeçmeyi de bilmektir"
Kelebeğine son kez bakar ve onu salıverir özgürlüğüne, kırlarına, çiçeklerine doğru...

Kelebek mutlu olmasına mutludur ama hiçbir meltem,
hiçbir çiçek yaprağı adamın avucunun sıcaklığını andırmaz
Aklında adam, o çiçek senin bu çiçek benim dolaşır saatlerce
Adam bir kelebeğe sevdalı, bakıp durur boşluğa
Kelebekse hâlâ konacak sıcak bir avuç aramakta!

Böylece kelebek şunu anlar;
"BAZEN AİT OLDUĞUMUZ YER ORASIDIR; SICAK BİR AVUÇTUR BİLİRİZ AMA O YERİN BİZE AİT OLMA İHTİMALİ BİR HİÇTİR..

Adamın anladığıysa;
HİÇBİR SEVDAYI YALNIZCA SEVGİYLE YAŞATAMAZSINIZ...

O günden sonra kelebek, adama duyduğu özlemi gömecek bir dağ aramaya başlar Ama gücü tükenene dek arayıp da bulamayınca anlar ki;
"HİÇBİR DAĞ BİR ÖZLEMİ GÖMEBİLECEĞİNİZ KADAR BÜYÜK DEĞİLDİR...

Adam artık sevdasını koyar sımsıcak avuçlarına; kelebeğinin yerine...
Herkes birşeyler yaşar; iyi ya da kötü, doğru ya da yanlış...
Yaşadıklarından bir çıkarım yaparak hayatına bir yol verir; aynı zamanda düşüncelerine de... AYRICALIKTIR, AŞKI YÜCE KILAN.