Size iyi bir haberim var.
Çok yoruldum.
Eee tatil benim de hakkım…
10 günlük yıllık izne çıkıyorum.
Sevindiniz değil mi?
Bu süre zarfında gökyüzüne bakacağım.
Kuşlara yem atacağım.
Denizden dilek dileyeceğim.
Yanımdan geçen o adama sinir olup ters ters bakacağım.
Elim cebimde Hamamyolu’nda boş boş turlayacağım.
Sevmediklerime hakaret mi etsem acaba diye düşünürken, vazgeçip dağda, bayırda bağıracağım.
Adalar’ın orta yerinde çekirdek çitleyip, kahkaha atıp milleti kınayacağım.
Tatilde oteldeyken bol bol fotoğraf çekinip gazeteci arkadaşlarıma atacağım, “Siz çalışıyor musunuz” diyerek kendi kendime kahkaha atacağım.
Kitap okumaya çalışırken, hayaller aleminde turlayacağım.
Otelde tanımadığım o barmene, sevmediğim herkesten bahsedip, “Ya biliyor musun, herif bir gıcık anlatamam sana, gidince hesabını keseceğim, ya yamuk yaptı bana, ben asla hak etmedim, ben her zaman haklıyımdır, bilmiyor musun sen, herkes kötü bir ben iyiyim” diyerek hem 80 yaşındaki nineler gibi başını şişireceğim, hem içimi dökeceğim, hem bol keseden atacağım.
Havuz başında tipine gıcık olduğum bir kişiye su atıp, “Sen benim Eskişehir’de kim olduğumu biliyor musun? Özge Zaim de, anlatırlar” diyerek ahkam keseceğim, sonra boş boş bakışını izleyeceğim.
Bankta yalnız birini görürsem, yanına oturacağım, “Beni kırdı ama bilmiyordu” deyip çekip gideceğim.
Bir daha karşılaşmamak için de giderken de bol bol dua edeceğim.
Son olarak da balkondan aşağıya yediğim zeytin çekirdeklerini tanımadığım insanların kafasına atıp kaçacağım.
En son da en baştan, yepyeni başlayacağım.
Heyecanla, tertemiz, sıfırdan…
He, şimdi dayak yiyip gelme sakın diyorsunuz, biliyorum!
Amannnn, biraz mola, biraz stres atıp geleceğiz işte, ne yaptığımın ne önemi var?