DÖRT MUM

Bir odada dört mum sessizce yanıyordu
Ortam çok sessizdi, konuşmalar? duyuluyordu.
İlki konuştu"Ben bar?ş?m".
Hiç kimse yan?k kalmama çal?şm?yor, inan?yorum ki söneceğim. Alevi azald? ve söndü.
İkinci konuştu;"Ben İnanc?m"
Neredeyse herkes art?k beni gerekli görmüyor.
O nedenle art?k daha fazla yan?k kalmaya hiç gerek yok.
Konuşmas?n? bitirdi ve söndü...
Üçüncü mumda"Ben Sevgiyim"
Yan?k kalmak için gücüm yok, insanlar beni bir kenara b?rakt?
ve önemimi anlamad?.
Kendilerine en yak?n olanlar? bile tan?mazdan gelip sevmeyi unuttular...
Dedi ve oda söndü.
Ans?z?n bir çocuk odaya girdi ve üç mumun art?k yanmad?ğ?n? gördü... Neden yanm?yorsunuz, sizin sonuna kadar yanman?z gerekirdi.
Dedi ve ağlamaya başlad?.
Dördüncü mum çocuğa döndü ve;
Korkma ben hala yan?yorum ve diğer mumlar? yakabilirim.
Ben "Umudum"dedi...
Parlayan gözlerle, çocuk "Umut"mumunu ald? ve diğer
mumlar? tekrar yakt?...
Umudun alevi, inanç ateşini tutuşturdu...
İçinizdeki umut mumunun saçtığı ışığı asla söndürmeyin. Küçük çocukg ibi diğer sönmek üzere olan üç mumun da sürekli yanık kalmaları için çaba harcayın...
Her zaman daha erdemli, sevgi dolu bir dünya yaratmak elimizde; yeterki iç ışığımızı besleyelim ve diğerlerini de canlı tutalım.