İnsanlar o kadar ikiyüzlü ki daha dün arkasından konuştukları, yerden yere vurdukları insanlarla şimdi oturup yüzyüze bakabiliyorlar, bununla da yetinmeyip pişmiş kelle gibi sırıtıp birlikte poz verebiliyorlar.
Hani ciğerlerini bilmesek neyse. Ben sadece gülüyorum böylelerinin arkasından. Kimse kalmadı mı oturup sohbet edecek, bu kadar mı yalnızsınız diye üzülüyorum da biraz. Ha bir de işin çıkar boyutu var tabi. Çıkar uğruna sadece menfaat içinse bu kırk takla o zaman daha da yazık... Sözlerine bile itimat edilmeyecek, saygı duyulmayan, dedikoduları yapılan beş paralık insanlar için insan kişiliğini bozmamalı bence. Uzak durmalı böylelerinden.
Hani bir insanı yıllardır tanırsın daha doğrusu tanıdığını sanarsın. Herşeyine kefil olurum dersin. Şöyle dürüsttür, şöyle merhametlidir, dosttur, sırdaştır, altın gibi bir insandır, kalbi pamuk gibidir dersin ve bunları inanarak söylersin. Sonra bir bakarsın ki bu kadar savunduğun, çok iyi tanıdığını sandığın o insan yüzünü kara çıkarmış, seni bir anda hayal kırıklığına uğratmış.
Ne diyeyim gün geliyor insan değişiyor demekki. Keşke yıllar insanları hiç değiştirmese. O ilk tanıdığımız haliyle kalsa herkes…