Hayat çoğu zaman bir mücadele içerir. Zaman zaman verilen mücadeleler hayatın tadı tuzudur; insanın ruhunu besler geliştirir. Ama hayatın kendisi mücadele olmuşsa ve bunun süresi çok uzun yıllara yayılmışsa işte orada bıkkınlık, tükenmişlik ve yorgunluk baş gösterebilir.
Günümüz dünyasında mücadele; hayatta kalma, başarı ve kendini gerçekleştirme şeklinde bir çemberde döner durur. Özellikle yaşadığımız coğrafya bu mücadelenin yöntemini ve zorluk derecesini belirler. Ağzında gümüş kaşıkla doğanlar hariç, yediden yetmişe yaşadığı yerin hava koşullarından etkilendiği gibi kültürel, ekonomik ve sosyal yapısına göre mücadele verir.
Bu günlerde çoğu insanda gözlediğim ama genç insanlarda daha da çok göze çarpmaya başlayan tükenmişlik hali endişe verici. Umudu en çok taşıması gerekenlerin bu yorgun halleri sizlerin de gözünden kaçmıyordur. Maalesef bazen hayat mücadelesi öyle bir noktaya geliyor ki insan hayattın gerçek anlamını kaçırıyor ve yolunu şaşırabiliyor.
Böyle durumlarda tekrar dengeyi kurmak çoğu zaman zor olsa da tek çıkış yolu insanın kendi içsel merkezine dönüp, kendi kaynaklarını ve bakış açısını yeniden değerlendirmesinden geçmektedir. Durumu kabullenmek ve objektif gözle bakmak ise bir bakıma kartları yeniden dağıtmayı gerektirebilir. Buradaki kabulleniş asla bir vazgeçme olmamakla beraber, durumu tam olarak görmek, kendimize gereksiz yere yüklenmelerimizi bırakmak; biraz akışta kalmak, suyun yönüne bakmak ve esas olanın yol olduğunu hatırlamak için bir fırsattır. Her ne durumda olursa olsun insan kendi merkezine döndüğünde, dipte veya zirvede esas olanın aslen yol olduğunu hatırlayacaktır.