KEŞKE HEP ÇOCUK KALSAK...

Küçüktük..çocuktuk..Hayat kolay biz hayatt?k. Güneş doğar batar gün biterdi bu kadar kolayd?..Oyun diye başlar sokağa taşar, güler geçer koşup kaçard?k.. Sabah?n dokuzuydu buluşma saatlerimiz taki güneş bat?p akşam olana kadar.. ya kovalamaca oynar bazen de bi ağac? kuşat?rd?k..sokaklar biz..biz sokaklar demektik..Ayn?yd? asl?nda her geçen günümüz..hergün bir bahçeden kovulurduk..rutindik ama farkedemezdik...
Mutluyduk...küçüktük ama kolayd?k. Ne derdimiz vard? ne de tasam?z..Daha hayata savrulmam?şt?k. Belki hergün birimizde bir yara..düşerdik,çarpard?k..uff yapard?k çoğu zaman..Ac?rd?..kanard?..bi damla yaş da gözümüzden düşerdi ama annelerimiz üflerdi geçerdi...O kadar basitti yaralar, ac?lar..bi damla göz yaş? kadar hafif ve k?sac?k...Annelerimizin üflemesiyle geçer...hiç bir ac? b?rakmazd? geriye.
Zaman geçti..Biz büyüdük..Şimdi o sokaklar bomboş..Yaralar büyük...derin.. Şimdilerde öyle değil..Bir yaray? değil kapatmak, unutabilmek için kaç tane küçük gözyaş? döküyoruz?...
Kaç kere kanat?yoruz?.. Kaç kere üflüyoruz...Çünkü hayat zor..biz zoruz.. yaralar da zor...