KÜÇÜK İSTAVRİT (Son ana kadar umut)

Küçük istavrit yiyecek birşey san?p h?zla at?ld? çapariye,
önce müthiş bir ac? duydu dudağ?nda gümbür gümbür oldu yüreği
sonra h?zla çekildi yukar?ya

Asl?nda hep merak etmişti
denizlerin üstünü,
neye benzerdi acep gökyüzü
bir yanda büyük bir merak
bir yanda ölüm korkusu

"Dudağ? yar?klar" denir, şansl?d?r onlar hani görüpte insan?
oltadan son anda kurtulanlar,
ne çare, bal?kç?n?n parmaklar? hoyratca kavrad? onu küçük istavrit anlad? "yolun sonu"

Koca denizlere s?ğmazd? yüreği
oysa şimdi yüzerken
küçücük yeşil leğende
cans?z uzan?vermiş dostlar?na
değiyordu minik yüzgeci

İnsanlar gelip geçti önünden
bir kedi yalanarak bakt? gözlerinin içine,
yavaşca karard? dünya, baş? da dönüyordu
son bir kez düşündü derin maviyi
beyaz mercan?, bir de yeşil yosunu

İşte tam o anda eğilip ald?m onu
yürüdüm deniz kenar?na
bir öpücük kondurdum baş?na
iki damla göz yaş?ndan ibaret
sade bir törenle sald?m denizin sular?na

Bir an öylece kala kald?
sonra sevinçle dibe dald?
gitti, tüm kederimi söküp atarak

teşekkürü de ihmal etmemişti
birkaç değerli pulunu avuçlar?ma b?rakarak

Bal?kç? ve kedi şaşk?n bakt?lar yüzüme
sorar gibiydiler, neden yapt?n bunu, niye ?
bir gün dedim, bulursam kendimi
yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz son ana kadar hep bir umudum olsun diye.