KÜLTÜREL HAKLAR KALKAN

Değişik görüşlerdeki sanal aydınlar, şiddetin çözüm getirmediği, savaş dilinin artık bırakılması gerektiği, sorunun militarist asayiş politikalarıyla değil, insan yaşamını merkeze alan sivil açılımlarla çözülebileceği hep söylendi. Yani KÜLTÜREL HAKLAR sürekli kalkan yapıldı. Nitekim BDP Genel Başkanı Selahattin Demirtaş, "Kürt sorunu siyasal, ekonomik ve kültürel bir sorundur. Ortadoğu'nun en büyük sorunudur ve bu soruna yaklaşımda ciddiyet bekliyoruz" sözleri ile amaçlarının Ekonomik ve Kültürel haklar değil, Ortadoğu da bir Kürt Devleti kurmak istediklerini ima etti.
İktidar, bu alanda BDP ve yandaşlarına büyük taviz verdi ama ne şiddet bitti ne de PKK silah bıraktı. 1998 yılında Öcalan'ın İmralı hapis cezası başladı. 1999 yılında PKK kendini fes etme kararı aldı. 2000 yılında 0 şehit 2001 yılında 0 şehit, AKP iktidarın da 2002 de 13 şehit bugüne kadar da toplam,, 822 şehidimiz olmuştur.
Elbette Türk halkı, barışçıl çözümlere her zaman sıcak bakmıştır. Ancak bu düşüncesi dış ve iç şer odakları tarafından, sürekli engellenmiş ve etnik, dinsel ve ideolojik gelişmeler, sürekli körüklenmiştir. Devlet kurumlarının, barışçıl çözümlere yaklaşımını sürekli, militarist asayiş politikaları olarak tanımlanmıştır.
Doğrudur. Şiddet nedeniyle, çok şey kaybedildi. Yıllardır binlerce insanımız öldü, sosyal dokumuz tahrip oldu. Barışı sağlanması için silahlı eylemlerin durması hep söylendi ama bir türlü barış hayata geçirilemedi. Çatışma ortamının sona erdirilmesi için, siyasi otorite tarafından ciddi bir açılımların yapılması da hep söyledi.
Ne var ki, bazı kesimler, bu açılımları ve sivil çözüm dinamiklerini, barıştan yana değil de çıkarları doğrultusunda kullandılar. Ancak, çatışma ortamının, tamamen sona ermesi için, eylemde, fikirde ve yüreklerde silahların bütünüyle susması gerektiğini hep vurguladılar ama el altından da bu çatışmalara zemin hazırladılar.
Öte yandan yaşanan acılar, yeri doldurulamayacak kayıplar göstermiştir ki, şiddet çözüm getirmiyor. Demokratik ortamın yaratılabilmesi için, şiddetin her türünün durması ve reddedilmesi gerekiyor.
Öte yandan "Tek bir terörist kalmayıncaya kadar" sloganı da, bazı kesimler tarafından sürekli eleştirildi. Doğrudur, bu slogan ve şiddet, akan kanı da durdurmuyor, kinci söylemi besliyor ve bölge üzerinde hesapları olan güçlere bağımlılığı artırıyor. Ancak bu sloganın neden söylediği de bir türlü sorgulanmıyor.
Elbette sorun, Türk milletinin sorunu, hepimizin çabalarıyla ancak bu topraklarda çözülebilir. Ancak istemler ve hedefler, bu ülkenin kurulu düzenini bozmamalı, en önemlisi de dış ve iç şer odakların, hedeflerine de hizmet etmemelidir. Çözümün sorumluluğunu da siyasi irade üstlenmelidir.
İnsan hayatını temel alan bir güven ortamı yaratılmasını, yanlış yolda olan ve şiddete karışan insanlarımızın, toplumsal-kamusal hayata katılabilmelerini sağlayacak yasal düzenlemelerin yapılmasını, şiddet ortamının tümüyle sona ermesini kim istemez. Ancak bugüne kadar bu yöndeki tüm yasal düzenlemeler, maalesef yanlış algılandı. Ülkeye fayda değil zarar getirdi. Taviz, tavizi getirdi. Oysa hedef ne kültürel haklar ve demokrasi ne insan haklarıdır. Hedef bağımsız Kürdistan'dır.
Ayrıca nüfusun, geniş bir kesiminin iradesinin, parlamentoya yansıması, yüzde on seçim barajının indirilmesi, temsilde adaleti sağlayacak önemli bir adım olduğu gibi, demokratik yaşamında zenginliği olacaktır.
Türkiye'de tüm kültürler, devre dışı bırakılarak veya göz ardı edilerek Kürt kimliği, dili ve kültürünün, kamu yaşamının, bütün alanlarına dahil olması, önündeki yasal engellerin kaldırılması ve ifade ve örgütlenme özgürlüğünün de eksiksiz sağlanması isteniyor ama ülkemizin demografik yapısı, hiç dikkate alınmıyor.
Ülkemizden, yoksullukla gelen umutsuzluk kıskacının kırılması, bölgeler arası ekonomik ve sosyal eşitsizliklerin aşılmasına yönelik yeni bir hamlenin başlatılması isteniyor. Ancak bu alanda yapılan bölgesel çalışmaların, nasıl çarpıtıldığı veya kişisel çıkarlara dönüştürüldüğü de göz ardı ediliyor.
Ülkemizde herkes, özgürlük ve güven içinde yaşamak ister. Ancak bu istemekle olmuyor. Bu alanda her kesim, elini taşın altına koymak ve yasal düzenlemeleri çıkarları doğrultusunda kullananlarla da mücadele etmek ve şiddeti yaratan nedenler üzerinde düşünmeye, yaptıklarımızı ve yapmadıklarımızı samimi bir şekilde sorgulamak gerekir. Her şeyi devlette beklemek veya belli bir kesimi ön plana çıkartarak, hak aramak, devleti suçlamak, bugüne kadar çözüm olmadı, gelecekte de olmayacaktır. Çünkü devlet bir kavramdır. Nasıl yönetilirse, icraatı da topluma o şekilde yansır. Bu durumda, suçlu devlet değil, devlette görev alan siyasi otorite ve onu iktidar yapan seçmendir.