Sadeleşiyor muyum ne? Azaltıyorum hem eşyalarımı, hem kıyafetlerimi hem çevremdeki dost bildiklerimi bu günlerde. Kırkı devirmiş yüreğimle çentikler atıyorum bir bir beni üzenlerin üzerine. Teşekkürüyse borç bilirim zor günümde yanımda olanlara, benimle birlikte yürüyenlere. Şimdilerde sadece tek bir dost, hoş sohbet, sade bir kahve ve yanında ağzımı tatlandıracak bir parça çikolata yetiyor günümün güzel geçmesine.
Şekeri bıraktım, ekmeği azalttım. Tuzu hiç aramıyorum desem yeri. Kıyafetlerim bir gardroba araları açık, üstüste olmadan rahatça sığıyor. Ayakkabılarım ve çantalarım sayılı. Çok almıyorum artık. Takı takmadan da güzel olabileceğimin farkına vardım. Bir kaç altın kolyem ve yüzüğüm dışında tüm takılarımı ya dağıttım ya attım. Çok makyaj da yapmıyorum artık. Ya özel günlerde ya çok canım isterse… Anladım ki bir kadını güzelleştiren şey makyaj değil, gülümsemesi ve içtenliği…
Eskisi gibi parfüm takıntım da yok gibi. Önceleri komidinimin üzerinde parfüm şişeleri dizi diziydi şimdilerde bir parfüm bir kolonya yetiyor kendimi iyi hissetmeme ve güzel kokmama. Saçımdaki o alaycı beyazları da takmıyorum artık kafama. Eh yaşım gereği çıkıp, biz buradayız diye hatırlatıyorlar kendilerini arada. Eee bende olgunluğun asaletini yeni yeni keşfediyorum bu sayede galiba.
Zamanla yarışı çoktan bıraktım. Kalabalığın yorgunluğunu yalnızlığın huzuruna sattım. Kendine gerekmiş insan en çok. İnsan en çok kendine dostmuş. Sen iyiysen herkes iyiymiş. Dünde bıraktım yarının endişesini ben. Telaşı uğurlayıp, sakinliği buyur ettim içeri. Kendine yetmekmiş mutluluk. Huzur herşeyden önemliymiş ve insan hayatında sağlıktan sonra ikinci sırada gelirmiş.
Yaralarını zamanla kendi sararmış insan. Kanayan yerleri yıllar geçtikçe kabuk bağlarmış. Benim de bağladı. Üzülmüyorum artık öyle olur olmaz herşeye. Konu bile edilmeyecek şeyler için kendimi paralamıyorum. Sinirlerimi aldırdım sanki, değiştim, bilinçlendim. Öfke iyi değil hiç birimiz için. Tek bir hayatımız var sonuçta ve hepimiz ölümlüyüz. Kendi kendime bir daha mı geleceğiz sanki dünyaya dedim.
Şimdi kimseye ihtiyacım yok, tek başıma dinliyorum zamanın sesini. Zaman herşeyin ilacı... Radyomda hafif bir müzik, gecelerim huzurlu. Uykum gelince uyuyorum, sabah olunca kalkıyorum. Gündüzlerim sakin, ben neşeliyim, nefes alıyorum, şükür iyiyim. Hem bu günde uyanabildim daha ne olsun?