Teslimiyet

Yaşlı ve çirkin bir tüccar, karşılığını parayla ödeyeceği zevk gecesi için olağanüstü güzel ama taş kalpli bir kadınla birlikte olmuş... Sabaha karşı yaylı adamın uykuya dalmasını fırsat bilen genç kadın, soyguncu dostlarını çağırmış. Ne var ki tüccar, tilki uykusundan fırladığı gibi olanca gücüyle karşı koymaya, dövüşmeye başlamış. Haydutlar hem kalabalık, hem de işinin ehliymiş.. Onu kolayca köşeye sıkıştırmışlar. Ancak ne kadar vururlarsa, bu zayıf ve çirkin bedende yara açılmadığını, can alıcı darbelerin iz bırakmadığını görmüşler. Bıçaklarının, kılıçlarını çekmişler. Fakat en keskin bıçak, en acımasız kılıç bile tüccara hiç bir şey yapamıyormuş...
Sonunda korkup kaçmışlar. Dövüşü izleyen kadın, yaşlı adamın mucizevi gücünden etkilenmiş, bir kez daha ama bu kez aşk adına tüccarla sevişmek istemiş. Onu hayranlıkla, arzuyla, şefkatle okşamaya başlamış. Gelgelelim güzel kadının her dokunuşunda tüccarın bedeninde yeni bir yara beliriyormuş.
Dövüşün, darbelerin, bıçakların, kılıçların açtığı yaralarmış bunlar. İçten bir ilgi ve şefkat görene dek gizli kalmışlar.
Sonunda tüccar kanlar içinde kadının kollarına yığılmış ve ölmüş...
***
Tam bu türden hayatlar yaşamıyor muyuz?
Aşktan bunca korkmamız bu yüzden değil mi?
Kimsenin kollarında yığılıp can vermek istemiyoruz.
Çünkü, her yanımız kılıç yaralarıyla dolu.
Ama bir şekilde kapamış, kabuk bağlamış yaralar onlar...
Nasıl yapmışsak yapmışız, üstesinden gelmişiz...
Ama biri, kabuk tutmamış yaraları okşamaya başladığında, birdenbire alçılıverip oluk oluk kanamaya başlıyor yeniden...
Birine teslim olduğumuzda, anlatmaya başladğımızda, içimizi döktüğümüzde bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor...
O yüzden değil mi içimizde tutmamız?
Birisine teslim olmaktan korkmamız...
Ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmamıız..
"Anlatsam mı, anlatmasam mı?" kararsızlığımız...
"Bu sevgi beni acıtır mı?" kuşkularımız...