TÜRK ANASI OLMAK...

Bugün, anneler günü. Dünyada milyonlarca anne, çocukları tarafından sevgi ve saygı ile anılır. Bugün anneler hakkında, binlerce güzel söz söylenebilir. Ancak anneleri anlatmak, ifade etmek o kadar zor ki...
Anneleri anlatmak için, kelimler yetmez. Evladını dokuz ay karnında taşır. İnsan ilk eğitimi de ondan alır. Anneler, evlatları ve ailesi için, her türlü fedakârlığa katlanır. Gerekirse canını bile verir. Her türlü çileyi, zorlukları yaşar ama asla şikâyetçi olmaz. Yemez yedirir, giyemez giydirir.
Türk anası, törelerle, acılarla, önyargılarla, hatta yargısız infazlarla, mücadele eder ama hiçbir zaman şikâyetçi olmaz. Yakınları ve vatanı için, hiçbir fedakârlıktan kaçınmaz. Evladını vatan için şehit vermek, gerekirse de Kurtuluş Savaşında olduğu gibi vatan savunmasında görev almak, evlâdını askere yollarken, gurur duymak, oğlu şehit düştüğü zaman, "bir oğlumu vatana verdim, diğerini de veririm VATAN SAĞOLSUN" demek, Türk anasının en önemli meziyetleridir. Vatanı için de her türlü fedakârlığı yapar.
Hatırlıyorum da Çanakkale gezimizde, rehberimiz, Çanakkale Savaşlarında yaşanan bir hikâye anlatmıştı.
"Çanakkale Savaşları sırasında, bir asker bir köşede oturmuş anasına mektup yazıyordu. Saçları kınalı bu asker, komutanın dikkatini çekmiş ve yanına gitmiş.
-Asker, saçını neden kınaladın? Bunun anlamı nedir.
Asker ise:
-Komutanım, bende anlamını bilmem annem askere gönderirken başıma kına yaktı ana işine karışılmaz, mecbur kabul ettim. Ama anlamını ben de bilmem.
Komutan, bunun üzerine annene sor der ve gider. Asker, mektubunda anasına sorar. Daha sonra cevabı alınca, komutanına şöyle der:
-Komutanım, annemin neden böyle yaptığını anladım size de söyleyeyim. Anamın üç oğlu vardı, hepsi şehit oldu; aynı babam gibi. Bizim orada, kuzular kurban edilirken başı kınalanır. Annem de beni vatana kurban ettiği bir kuzu gibi görüyor, bu yüzdendir ki beni kınaladı.
Komutan, bunun üzerine derin bir iç çekti:
"İşte! Türk Kadını işte! Türk anası dedi.
Türk anneleri, istiklal savaşında da büyük fedakârlıklar yaptı. Cepheye cephane taşıdı Nitekim Milli Eğitim Bakanlarımızda Rahmetli Mustafa Necati'nin, İstiklal Savaşı ile ilgili bir hikâyesi hala hafızalarımızda
" Soğuk, karlı bir hava, yer bembeyaz. Bu beyazlığı, yalnız önümüzde giden karartılar bozuyor. Bunlar kağnılarıyla, ordumuza cephane taşıyan köylü kadınlar.
Biraz sonra, onlara yetişip, selamlaştık.
Biz kalın paltolarımız altında titrerken, çok yaşlı bir nine, yorganını kağnının üstüne örtmüştü. Çıplak ayakları ile karları çiğniyordu. Arkasındaki peştamalın içinde de kendisi gibi çıplak bir yavru vardı.
Onları görünce, içim sızladı.
-Nineciğim, dedim. Üşümez misin sen? Bak torunun nerede ise donacak. Arabaya serdiğin yorganını, onun üzerine örtsene...
Nine, kağnıya doğru koştu.
-Kar serpeliyor oğlum, dedi. Bunun altındaki MİLLET MALIDIR, ıslanmasın.
Sonra yorganın uçlarını, çeke çeke, cephaneyi iyice örttü.
Torunundan, oğlundan, kendisinden, çok ordumuzun cephanesini düşünüyordu.
Türk Milleti, Kurtuluş Savaşını, anaların böyle fedakârlıklarıyla kazandı."
Aslında anneler günü, 1800'lü yıllarda, Amerika'da Meryem Ana'ya yönelikti. Ancak Amerikan Marie Jarvis isimli bir kadın çeşitli eyaletlerde Anneler Kulübü ismi altında organizasyonlar kurdu. Amerika iç Savaşından sonra, 1865 yılında Jarvis, Annelerin Kardeşliği Günü adında bir kutlama organize etti. Marie Jarvis 12 Mayıs 1905'te öldü.
Marie Jarvis' in kızı, Anna, annesinin hatırasını onurlandırmaya karar verdi. 12 Mayıs 1907'de kilisede, annesinin anısına bir tören düzenlenmesini sağladı. Takip eden yıl boyunca politikacılara ve rahiplere mektuplar yazarak, bu günün gelenekselleştirilmesi isteğinde bulundu. 10 Mayıs 1908 Pazar günü kiliselerde Jarvis'i anlatan vaazlar verildi. Aynı yıl içinde Mayıs ayının ikinci Pazar gününün, Amerika'daki tüm eyaletlerde, Anneler Günü olarak kutlanmasına karar verildi. Tüm dünyada, Mayıs ayının ikinci Pazar günü anneler günü olarak kutlanmaya başladı.
Anneler günü kutlu olsun...