Uçurum

Gece yarsyd. Arabadaydm. Radyo Maydonoz'da Selim gazete köşelerinden internete yaylmş bir öyküyü anlatyordu. Kulak kesildim:
"Bir sonbahar günü Londra'daki doktor muayenehanesinin bekleme odasnda oturan adam yapraklarn dökülmesini hüzünlü bir gülümsemeyle seyrediyordu. Biraz sonra muayene odasnda doktor teşhisi açklad kendisine:
'- Bay Winkelman beyninizde bir ur var. Hemen ameliyat olmalsnz.'
Yüz hatlar gerildi Winkelman'n:
'- İngiltere'de bu ameliyat yapabilecek doktor var m?' diye sordu.
'- Amerika'da yaşadğnza göre orada olmanz öneririm' dedi doktor; 'Zaten sizi ameliyat edebilecek tek operatör olan Charles Wronkow da orada yaşyor.
Winkelman teşekkür edip ayrld. Otele giderken derin derin düşünüyor ve yere dökülen yapraklar ayaklaryla yavaşça itiyordu.
Birkaç gün sonra gazeteler tannmş Amerikal operatör Charles Wronkow'un İngiltere'de tatilini geçirirken intihar ettiği haberini verdiler.
Polis böyle tannmş bir doktorun neden Wilkelman ad altnda Londra'nn yoksul bir mahallesindeki otelde kaldğn merak ediyordu."

Bu öyküyü dinlediğim gecenin sabahnda gazeteler Reve Favaloro'nun intihar haberini duyurmuşlard.
Favaloro 1967'de bulduğu by-pass yöntemiyle kalp ameliyatlarnda bir çğr açan ve milyonlarca hastay kurtaran Arjantinli cerraht. Buenos Aires'teki muhteşem villasnda kalbine sktğ tek kurşunla son vermişti hayatna...
Milyonlarn kalbine giden kanallar açan bir insann kendi yüreğindeki tkanmaya deva bulamamas ve sonunda onu kurşunlayarak susturmas ne trajik bir final!..
Bütün bir salonu gülmekten krp geçirdikten sonra çekildiği makyaj odasnda sessizce ağlayan bir palyaço gibi... Çevremize yaydğmz şktan biz nasiplenemeyiz çoğu zaman... insann sözü geçmez gücü yetmez bazen kendine...
En güzel aşk filmlerinde oynayan kadn alabildiğine mutsuzdur bakarsanz...
Diline doladğ herkesin iç dünyasn kalemiyle didikleyen yazar kendi içindeki keşmekeşi tariften acizdir.
Cemaate iman telkin ederken içten içe Tanr'y sorgulamaya başlamş bir din adam kadar çaresiz kvranr insan...
Yalnzlk korkusunu bastrmak için ömrü boyunca saysz kadna tutulmuş bir Kazanova'nn sonunda anavatan yalnzlğa dönmesi ...ya da cehennemi bir cephede gün boyu askerlerine cesaret aşlayan kumandann gece karargahta korkudan titremesi gibi en yakndan tandğ zaaf en güvendiği yanna yakştramaz insan:
...ve kendini en bildiği yerinden vurur: Kalpse kalp; beyinse beyin...bir kurşunla durur.


Çünkü en beteridir kendisiyle savaşanlarn kendine yenilmesi...
İnanmadan din adam olarak kalamazsnz; sevmeden aşk rolü oynayamaz cesaretsiz savaşamazsnz; beyninizde bir urla beyinlere deva kalbinizde kanayan bir yarayla kalplere şifa taşyamazsnz.
Bu kuşatmay yarmak için o "zaaf"larnz yok etmek zorundasnzdr; çoğu kez kendinizden vazgeçmek pahasna...
İnsan kendine rağmen gider o zaman...gençliğinde nice cana kydğ klcnn üzerine karnyla yatveren yaşl bir Samuray savaşçs ya da intihar için artk hükmedemediği tandk bir mikrofonu seçen Zeki Müren gibi ölümü beklemeden onun kollarna koşar.
Bazen uluorta bazen yapayalnz...uçsuz bucaksz bir boşluğa akar...
Malum; "uzun süre uçuruma bakarsan uçurum da senin içine bakar."
CAN DÜNDAR