Vilayet Meydanı'na keşke bir yarım saat uğrasalardı. Ne kaybederlerdi ki?

Dünya Engelliler günüydü dün.
Hani, engeli bulunan ve bu engelleri ile yaşama tutunmaya çalışan insanlarımızın "Laf olsun torba dolsun" cinsinden düzenlenen törencikler ve birkaç saate sığdırılmış sahte bir hatırlamadan ibaret olan gündü.
Her zaman olduğu gibi, vilayette bulunan Atatürk anıtı önünde toplandı özürlüler ve yakınları...
-"Belki bu sene daha etkili bir kutlama olur" düşüncesi ve umuduyla.
Bu tabii ki olmadı.
Daha doğrusu, her yıl ne yapıldıysa aynısı yapıldı.
Biri kalkıp günün anlam ve önemini belirten bir konuşma yaptı, ardından toplu çekilen bir fotoğraf karesi ve "Tören burada bitmiştir" anonsu.
Sizin anlayacağınız...
Yarım saate sığdı her şey.
Bununla kalsa yine iyi...
Vilayet meydanına toplanan 7'den 70'e özürlüler, onların aileleri ve Özürlüler ile ilgili kurulmuş derneklerin yöneticileri büyük bir yalnızlık içinde kutladılar günlerini.
Tabii buna kutlama denirse...
Zira...
O günün kutlanılmasında, aralarında ne Vali vardı, ne de belediye Başkanları.
Ne olurdu ki bir yarım saatlerini ayırsalardı özürlüler için.
Tören sırasında yanlarında dikilseler ne kaybederlerdi.
Halbuki hepsi Eskişehir'deydi yukarıda saydıklarımız yöneticilerin.
Ama, daha önemli! İşleri vardı ki gelmediler Dünya Özürlüler Günü kutlamasına...
Halbuki çok bekledi o meydanda ki özürlüler ve aileleri gelecekler diye..
Ama gelmediler.
Gelmedikleri gibi de...
O insanların zaten vücutlarında taşıdıkları özre, bir de gururlarında ki özrü eklemiş oldular...
Keşke Vilayet meydanına bir yarım saat gelmiş olsalardı...