Adı Sütlaç... Pamuk gibi yumuşak, kar gibi bembeyaz.
Güzel, uyumlu, akıllı, uslu sevecen, maviş tatlı bir british longhair erkek kedi.
Doğası gereği şefkatli,
içinde güçlü bir koruma ve sahiplenme içgüdüsü var. Acı gerçeği ise kısır olması. Hiç yavrusu olmayacak benim tatlı oğlumun. Ama olsun, sağlıklı ve mutlu olması benim için çok daha önemli.
8 ay oldu Sütlaç ailemize katılalı. 8 aydır onunla aynı odayı, zaman zaman aynı yatağı paylaşıyoruz. Beraber uyuyor, beraber uyanıyoruz. Sütlacı sahiplendiğimde daha 3 aylıktı. Eve geldiği, odamda başbaşa kaldığımız o akşam daha dün gibi hatırımda. O kadar ürkekti o kadar masumdu ki yavaş yavaş alışmaya başladık birbirimize. Sonra günler günleri, aylar ayları kovalamaya ve pamuk oğlum da büyümeye başladı. O bana ben ona o kadar bağlandım ki hiç yanımdan ayrılmasın istedim. Sürekli onu sevip okşamak, öpüp oynamak istiyordum. Evde gözlerim hep onu arıyor, evde olmadığımda ise aklım hep onda kalıyordu.
Onun ilk oyunlarında, ilk mırıltılarında hep onunlaydım.Hiç anne olamayacak olan bana annelik duygusunu tattırdı o. Artık ben onun annesiydim o da benim evladımdı. Aramızdaki bağ o kadar derindi ki, bazen onunla konuşurken, onu okşarken bile duygulanıyordum ve gözlerimden süzülen yaşlara engel olamıyordum. Onu saatlerce izleyebilir ve sevebilirdim. Ayrılmaz bir ikili olmuştuk artık. Ben Sütlaca yüreğimi verdim ve onu kalpten sevdim. Koruma duygum o kadar fazlaydı ki onu adeta gözümden sakınıyor, bir yerine bir şey olacak diye etrafında pervane oluyordum.
Pamuk oğlum bana gösterdi ki;
anne olmak biyolojiyle değil, yürekle ilgili. O benim dünyamın merkezi oldu. Biz birbirimizi bulduk. Birbirimizi iyileştirdik. Birbirimizin neşe kaynağı olduk. Birbirimize iyi geldik. Ömür boyu mutlu sürecek bir yol arkadaşlığı bizimki. İyi ki diyorum; iyiki pamuğum, güzel oğlum var. Ailemize katıldığı gün miladım oldu benim.