Depremde kaybettikleri babaları için oynuyorlar
6 Şubat Kahramanmaraş Pazarcık (Mw 7.7) ve Elbistan (Mw 7.6) depremlerinden sonra Depremlerin 1. Yılında bölgede 60 Bine yakın deprem meydana geldi. Koca şehirler neredeyse yok oldu.
Binlerce yaşamın son bulduğu, Kahramanmaraş merkezli deprem felaketinin üzerinden tam 1 geçti. Buna karşın depremin en büyük zarar verdiği Hatay'da sorunlar ilk günkü kadar taze ve çözüme ulaşmamış halde. Bu yüzden kentte yaşam yeniden normale dönemiyor. Binlerce insanın göç etmek zorunda olduğu bölgeden sadece bir tanesi Zeytineli ailesi…
GOLLER KAYBETTİKLERİ BABALARINA ARMAĞAN
Hanifi Zeytineli 1999 doğumlu… O depremden önce de Eskişehir’de okuyor, kuryelik yaparak geçimini sağlıyor ve Üniversite Evleri Spor Kulübü’nde top koşturuyordu. Hayat öyle acayip ki; depremin yıl dönemine yakın bir dönemde yani geçtiğimiz hafta sonu Hanifi ve 2003 doğumlu kardeşi Aykut ile aynı sahada forma giydiler. Üniversite Evleri Spor Kulübü’nde oynayan iki kardeş Kaymaz maçında da birer de gol atmanın sevincini de yaşadılar. Bir gol iki asist yapan ağabey Hanifi ve bir gole imza atan kardeş Aykut bu golleri depremde kaybettikleri eski futbolcu olan babalarına da armağan ettiler.
KARDEŞİM VE ANNEME BELLİ ETMEDİM
Depremi ve o anları bizlerle paylaşan Hanifi’nin 36 saat enkaz altında kalmasına rağmen bir ömre bedel olan o anlarda ki tutunma hikayesi kendisinin anlatımıyla işte şu şekilde:
“Kahramanmaraş merkezli depreme Hatay Antakya'da evimizde yakalandık. Binanın sallantısını hissettiğimiz ilk anda çok korkmuştuk ve tedirgindik. Hemen babama sarıldım kardeşim de annemin yanına koştu. Sarsıntı şiddetle devam ediyordu. Babamla uzun uzun bakıştık avizenin tavana çarpıp kırılmasıyla her yer karanlık oldu ve bina çökmeye başladı. Hiçbir yeri görmüyordum. 20 saniyelik bir yıkıntının ardından kendime geldiğimde her yer karanlıktı. Toz ve yardım çığlıkları bu karanlığa hakimdi. Sol kolumun üstünde babam, sağ elimde ise priz kabloları vardı. Babamın nabzını elimle kontrol ettiğimde vefat ettiğini o anda anladım ama kardeşime ve anneme belli etmemeliydim.
SABAHIN İLK IŞIKLARINA KADAR BEKLEDİLER
Kardeşim kendine geldikten sonra annemin yerdeki telefonunu buldu. Telefon feneri ile yanıma ancak emekleyerek gelebildiğinde yaşam alanımızın ne kadar kısa ve küçük olduğunu anlamış olduk. Başımın hemen üstünde doğalgaz boruları parçalanmış tavanın üzerime düşmesini engelliyordu. Sağ ayağım dizimden itibaren sıkışmıştı. Annemle kardeşim ufak yaralarla ve çok şükür ki bir yere sıkışmadan benimle aynı odanın içinde yaşam mücadelesi veriyordu. Kardeşim hemen 112 ve karşısına çıkan ilk numaraları aramaya başladı ancak hat kesintisi nedeniyle ulaşım sağlayamadı. Telefondan ümidini kesen annem ve kardeşim dışarıdan fiziksel bir yardım getirmek için sabahın ilk ışıklarına kadar yanı başımda bekledi.
UMUDUMU YİTİRİYORDUM
Gün aydınlandığında parçalanan perdenin arasından ışığı gören kardeşim emekleyerek gidip perdeyi yırttı ve o odadan çıkış yolumuzu buldu. İkinci katta yer alan evimiz yıkım sonrasında bahçe hizasına gelmişti ve annemi de yanına alan kardeşim yardım getirmek için o dar alandan çıkıp gitti. İçeride tek başıma kaldığımda etrafımdaki taş ve tuğla parçalarıyla sıkışan dizimi çıkardım. Bir süre sonra kardeşim üç tane askerle birlikte yanıma geldi ama o esnada deprem olduğu için askerler yanıma bile giremeden oradan ayrıldı ve bir daha gelmediler. İkinci deprem sırasında odadaki tekli koltuğun bir taraftan diğer tarafa kaydığını gördüm. Zaman ilerledikçe hayatta kalmaya karşı umudumu yitiriyordum.
9 AMELİYAT GEÇİRDİM
Kardeşim yakınlardaki okul kantininden süt ve su getirince ufacık ta olsa toparlanmış hissettim. Dışarıda yağan yağmur odanın içine bana kadar bir ferahlık sağlamıştı. Kardeşimin getirdiği kriko ile tüm çabalarımıza rağmen sonuç alamadık. 36 saat sonunda yan komşumuz için gelen akrabası ve kardeşim uzun uğraşlar sonucu arkamdaki duvarı patlatarak beni kurtardılar. Ankara Bilkent Şehir Hastanesi’nde 3 ay yoğun bakımda kaldım ve kolumdan dokuz ameliyat geçirdim. Şu an ise Eskişehir de fizik tedavi görüyorum. Annem ve kardeşimle birlikte burada ikamet ediyoruz
GOLLERİ ATTIĞIMIZ ZAMAN ÇOK MANİDAR
Üniversite Evleri Spor Kulübü’nde depremi yaşamadan önce de futbol oynuyordum. O dönem sağ olsunlar bana destek olmaya çalıştılar. Şuanda kardeşim ile birlikte aynı kulüpte top koşturuyoruz. Geçtiğimiz sezon ben ameliyatlar nedeniyle oynayamamıştım. Bu sezon ise hocamız bana güvendi ve şans verdi. Benim içinde moral oldu. Rahmetli babamda eski futbolcuydu. Şimdi O’nun için oynuyoruz. Bizi izlediğini biliyoruz. Son maçta hem de böylesine bir dönemde kardeşimle birlikte aynı sahada, aynı forma altında oynayıp gol atmamız bile çok manidar.”
DÜN HATAY’DAYDILAR
Eskişehir’de depremzede kira yardımı ile barınıyoruz. Elimizden geldiğince ek işler yapmaya gayret ediyoruz. Kardeşim Akdeniz Üniversitesi’nde Turizm bölümünü kazandırmıştı, kaydını Anadolu Üniversitesi’ne aldırdı Burada örgün olarak öğrenim hayatına devam ediyor. Annemizde yanımızda. İş bakıyoruz uygun bir iş bulduğu takdirde o da kafasını dağıtmak adına çalışmak istiyor. Hayata tutunma mücadelemiz devam edecek.”
Zeytinali ailesi dün depremin yıl dönümünde Hatay’daydı. Acının hala izlerini taşıyan bölgeye giden aile başta babaları Ahmet Zeytineli olmak üzere kaybettikleri yakınlarının mezarını da ziyaret ettiler.
