İnsanlar çok yorgun ve bıkkın…

Gözlerinde görüyorum.

Yabana atmayın ön görülerimi…

Günlerdir yazılarımda, “ay çok sıcak, insanlar çok gergin, herkes birbirine sarıyor” dedim.

Dikkate almadınız.

Ne oldu?

Eskişehir ülkede hem sıcaklık rekoru kırdı hem sinirli iller arasında ilk üçe giriverdi.

Görüyorum herhalde, farkındayım olup bitenlerin.

Benim için bazen sohbet ortamında, “Özge yine şalterleri kapadı, kimseyi dinlemiyor, boş gözlerle etrafa bakıyor, dalıp gidiyor” esprileri dönse de farkındayım olup bitenlerin.

Siz bana bakmayın!

Boş baksam da farkında olabilmek önemli.

Farkındayım.

Şimdi de gözlerdeki o bıkkınlığı sezdiğim için iki satır yazma gereği hissettim.

Hissediyorum kardeşim ne yapayım!

Ben de “hisli” bir insanım işte!

Son zamanlarda bu bıkkınlık ölüm olarak karşımıza çıkıyor.

Acıya dönüyor yılmışlık…

Psikolojiler bozuk.

Cinayetler artıyor, intiharlar artıyor.

Kalplerdeki isyan “şiddet” oluyor.

Zarar veriyoruz herkese, her şeye, yanımızdakine, kendimize…

Kendi kendimizin katiliyiz çoğu zaman…

En büyük zarar kendimize…

Öfke kusuyoruz.

Sevgi gibi öfkelenmek de normal ama dengeyi kaçırıyoruz.

Hep diyorum, hep diyeceğim.

“Denge” okullara ders konusu bile olabilir.

Herkese “dengede” kalmayı, “dengede” yaşamayı öğretebilsek hayattın sırrını da mutluluğunu da anlatırız bir nevi…

Eskilerin tecrübesine bu anlamda çok güvenirim.

Bir sözü söylerken hep bir yaşanmışlık vardır.

Her şeyin fazlası zarar derler ya, dengeyi anlatır bir nevi.

Alkolü fazla kaçırdığımızda zarar vermez mi örneğin?

Ya da öfke kontrolden çıktığında daha çok kırıp dökmez mi?

Mutluluk da öyle…

Dengeyi kaçırsak, fazlasını yaşamaya kalksak, en ufak bir sarsıntıda daha fazla acı vermez mi?

Laf mesela…

Lafın dengesi biraz kaçtı mı, hüsranı da bir o kadar büyük olmaz mı?

Aşk ya da…

Yine dengesi biraz kaçsın, nefrete döner.

Nefrette aşkın kontrol edilememiş olumsuz hali değil midir?

Hatta bu kontrolsüzlük şiddeti tetikler.

Bütün kötü toplumsal olayların yaşanmasının altında bile “dengesizlik” hali yatar.

Sayfalarca anlatabilirim ancak…

Özetle…

Dengede kal ki dengeli olsun yaşam…

Aşk nefrete dönmesin, lafın sonu kırıcı bitmesin, mutluluk gözyaşıyla örselenmesin.

Öfke şiddete dönmesin.