Mersin Üniversite Gazetecilik bölümünü kazandı.
Deniz…
Deniz Peköz…
Ankaralı…
Görme engelli…
Azmi ve sabrı bütün engelleri aşacak kadar güçlüydü…
Ses kaydına aldığı notlardan sınavlara hazırlanır, herkesten yüksek not alırdı.
Sırrını merak ederdim, şimdi anlıyorum aslında…
Çoğumuzda olmayan bir şey:  “Çaba ve azim”
Sesi de çok güzeldi Deniz’in…
Uzun zaman oldu, görüşemiyorum, araya zaman girdi…
TRT’de çalışıyordu en son…
Üniversite yıllarında sürekli vakit geçirirdik Denizle…
Benle zaman geçirmeyi ayrı severdi.
Her hafta sonu arardı, telefonum çalacak mı diye beklerdim.
Birlikte alışveriş merkezine gider, mutlaka iskender yer, sonra Çiftlikköy dolmuşuyla ben onu evine bırakır, kendimde yurdun yolunu tutardım. 
Anlatırdım ona çevreyi, kitap okurdum.
O benim kitap okumamı pek sevmezdi gerçi,  benle dedikodu güzel oluyor kabul ediyorum.
Kampüs içerisinde yürürken çok gülerdi.
Kahkaha atar,  o gülünce benim de içim gülerdi.
Çoğu kez dillendirmedim.
Bir keresinde bana, “Seninle gezmek ayrı” demişti.
Hala aklımdadır o cümlesi…
Haberlerle boğuşurken birden aklıma düştü Deniz…
Belki sitemkarlığını hissettim.
Bir yandan da gururumu paylaşmak istedim.
3 Aralık Dünya Engelliler Gününde anlatacağım çok güzel bir azim hikayesi çünkü…
Her bir zerresine şahit oldum.
Her bir zerresine tanıklık ettim.
İyi ki varsın Deniz…
Ve iyi ki var Deniz’ler…
Sevgiye engel yok.
Yeter ki engel olmayalım…