İnsanoğlu başı darda olunca öyle dua eder ki devamı gelse ilahi affa nail olur. Nankörlük ederse ilahi azaba mahkum olur. Kur'an-ı Kerim bu hali veciz bir şekilde anlatarak adeta dikkatimizi çekmektedir. Bu ayetler şunlardır:
"Gemiye bindikleri zaman dini yalnız Ona (Allah'a) has kılarak (korkularından ihlasla) Allah'a yalvarırlar. Fakat onları salimen karaya çıkarınca bir bakarsınız ki (Allah'a) ortak koşmaktadırlar. Kendilerine verdiklerimize nankörlük etsinler ve sefa sürsünler bakalım! ama yakında bilecekler!" (Ankebut Suresi Ayet:65-66 Sah: 40)
"O, (Allah) sizi karada ve denizde yürütendir. Hatta siz gemilerde bulunduğunuz, o gemiler de içindekileri güzel bir rüzgârla alıp götürdükleri ve (yolcular) bununla neşelendikleri zaman, o gemiye şiddetli bir fırtına gelip çatar, her yerden onlara dalgalar hücum eder ve onlar, çepeçevre kuşatıldıklarını anlarlar da, dini yalnız Allah'a hâlis kılarak, 'Andolsun eğer bizi bundan kurtarırsan mutlaka şükredenlerden olacağız' diye Allah'a yalvarırlar. Fakat Allah onları kurtarınca, bir de bakarsın ki, yine haksız yere taşkınlık ediyorlar. Ey insanlar! Sizin taşkınlığınız ancak kendi aleyhinizedir... (Bununla) sadece fani dünya hayatının nenfaatini elde edersiniz, sonunda dönüşünüz yine bizedir. O zaman yapmakta olduklarınızı size haber vereceğiz" (10/Yûnus, 22-23 Sh:210)
"İnsana bir zarar geldiği zaman, yan yatarak, oturarak veya ayakta durarak (o zararın giderilmesi için) bize dua eder; fakat biz ondan sıkıntısını kaldırınca, sanki kendisine dokunan bir sıkıntıdan ötürü bize dua etmemiş gibi geçip gider. İşte böylece haddi aşanlara yapmakta oldukları şeyler güzel gösterildi." (Yunus suresi A: 12, Sh:208)
Yüce Rabbimiz (c.c) bu son ayette insanın bela ve musibetler karşısındaki ve bunların kaldırılmasından sonraki tutum ve davranışlarını göz önüne sermektedir. İyi insana yaraşan, gerek sıkıntılı hallerde gerekse refah anlarında daima Allah'ı anmak ve ona dua etmektir. Allah'ı (c.c) sıkıntılı anlarda anıp, refah anlarında unutmak inancı ve iradesi zayıf olanların tutumudur.
Yukarıdaki Yunus Suresi'nin 22.ayetine benzer bir Ayet-i Celile de Kur'anın 413.sahifesindeki Lokman Suresi'nin 32.ayeti celilesinde şöyle bildiriyor Yüce Rabbimiz;
"Dağlar gibi dalgalar onları kuşattığı zaman, dini tamamen Allah'a has kılarak (ihlasla) O'na yalvarırlar. Allah onları karaya çıkararak kurtardığı vakit içlerinden bir kısmı orta yolu tutar. Zaten bizim ayetlerimizi, ancak nankör hainler bilerek inkâr eder."
Bu Ayetteki "Orta yolu tutar" şeklinde manalandırılan kısım için değişik tefsirler vardır. Daha çok hak yol yani iman üzere kalma, sıkıntı anında Allah'a verdiği sözde sadakat gösterme şeklinde açıklanmaktadır. Bu son Ayetin Ebu Cehil'in oğlu "ikrime" hakkında nazil olduğu rivayet edilmiştir.
İkrime, Mekke'nin fethini takiben deniz yoluyla kaçmaya çalışmış fakat yolda şiddetli bir fırtınaya tutulmuş ve bu esnada yaptıklarından pişmanlık duyarak kurtulduğu takdirde Rasülüllah'a varıp af dileyeceğine dair söz vermişti. Nitekim kurtulunca Hz.Peygamberin huzuruna varmış. Müslüman olduğunu bildirmiş ve bundan sonra ömrünün sonuna kadar müslümanların safında cihad ederek İslam'a hizmet etimştir.
Bir başka rivayette İkrime'yi karısı bulup yoldan çevirerek Hz.Peygambere getirmiş müslüman olmuştur.
Bu olaydan ibret almak lazımdır. Babası Ebu Cehil Hz.Peygamberimizin en büyük düşmanı olup imansız geberip Cehennemi boylamıştır. Yakın tarihimizde ülkemizde buna benzer çok acıklı haller yaşanmış görülmüştür.
Bir insana imanın nasip olması en büyük nimet ve mutluluktur. Aklı olanın ebedi olan Ahiret hayatını fani olan dünya hayatına feda etmemelidir.
Allah'a söz verenler sözünde durmalı, dua ederek yalvaranlar dualarına sadakat göstermelidirler.
Hoşçakalınız.