Dinimizin büyük önem verdiği hususlardan biri de aile müessesesidir. Aile, anne baba ve çocuklardan meydana gelir. Aile kurumu hiç şüphesiz sevgi ve saygı temelinde kurulur gelişir ve yaşar. Sevgi ve saygının olmadığı bir ailenin varlığını sürdürmesi mümkün değildir. Sevgi insan fıtratına (yaradılışına) yüce yaratıcı tarafından yerleştirilmiş aşkın bir duygudur. Bu üstün değer öncelikle Allah'a ve Rasülüne sonra da bütün yaradılmışlara yönelik olmalıdır.
Ailedeki sevgi eşleri birbirine yaklaştırdığı gibi ebeveynleri çocuklarına çocukları da anne babalarına kenetler. Kuran-ı Kerim'de: "Kaynaşmanız için size kendi (cinsizinden) eşler yaratıp aranızda sevgi ve merhamet meydana getirmesi de O'nun (Allah'ın) varlığının delillerindendir." buyrulur. (Rum suresi Ayet:21 Sayfa 405)
Huzur ve mutluluk kaynağı ailedeki sevginin devamlılığı aile bireylerinin birbirlerine karşı olan görev ve sorumluluklarını bilmelerine ve yerine getirmelerine bağlıdır. Bu noktada en büyük görev anne ve babaya düşmektedir. Karı-koca iyi günde kötü günde birbirlerine sevgi ve saygıyla bağlanmalı zor zamanlarda birbirlerini asla terk etmemelidir. Öfkeyle yuvayı terk edip yıkan kişi, yıktığı yuvanın enkazı altında kalır ve artık hiçbir zaman mutlu olamaz.
Evli kişiler rahmet peygamberinin efendimizin aile hayatını örnek alır. Onun uyarılarına kulak vermeli, aile yuvasının çiçeklerini sevgisiz şefkatsiz bırakmamalıdırlar. Sevgi ortamında yetişen çocuklar ileride sorumluluk mevkine geldiklerinde daha dengeli, kişilik sahibi, herkese karşı sevecen, büyüklerine hürmet ve saygı içerisinde olur. Sevgisiz yetişenler ise ne yazık ki saldırgan, şiddet yanlısı ve kavgaya meyilli olmaktadırlar.
Onun için ailenin temeli olan karı-koca çocuklarının yanında aslı kavga ve münakaşa etmemelidirler. Gönül meyveleri yavrularına asla sevgi, şefkat merhametten mahrum bırakmamalıdırlar. Karı-koca yuvadaki davranış ve tutumlarıyla evlatlarının evlendikleri zaman yuvalarındaki hareketlerine örnek teşkil edecek eğitimi vermiş olurlar. Ebeveynler fark etmesede çocuk daha küçük yaşta etrafını gözlemleyerek davranış modellerini geliştirirler. Böylece çocukluk yıllarında başta aile ortamında edinilen izlenimlerle görgü kurallarını öğrenilmiş olur. Onun için bir şair:
"Oğlan babadan öğrenir çapa kazmayı, kızda anasından öğrenir sokakta gezmeyi" demiş. Görgü kurallarının küçük yaşlarda öğrenebileceğini anlatan veciz söz. "Ağaç yaşken eğilir" atasözüdür. Bu atasözü küçük yaşlarda ailesinden bazı güzel hasletleri öğrenmeyen kişilerin ilerideki yaşlarda bunları öğrenmesi çok zor olacaktır.
Başkaları konuşurken saygı ile dinlemek ve sözünü kesmemek, yemek yerken konuşmamak, yolda yürürken yerlere tükürmemek, güzel sözler, iltifatlar ve hediyeler karşısında teşekkür etmek, toplu taşıma araçlarında yaşlılara yer vermek vb. davranışlar küçük yaşta aile ortamında öğrenilir.
Aile ortamında ebeveynlerin dikkat etmesi gereken önemli bir hususta, evlatlara karşı sevgi de ve bağışta adil olmaları gerekir. Çoçukları kız oğlan diye ayırmamalıdırlar. İslam öncesi toplumda kadının hiçbir hakkı yoktu. Kız çocuklarını diri diri öldürürlerdi. Kızı doğan bir baba, üzülür yüzü simsiyah olur ve toplumdan uzaklaşırdı. Asırlar sonra Anadolu'da bazı ailelerde o kötü adetin varlığı görülüyor. Erkek çocuk dünyaya gelince çok sevinirler kız doğunca susarlar, neşesizdirler. Rasülüllah Efendimiz (a.s) "Rabbim evlatlar arasında adaleti emretmeseydi, ben kız çocuğunu tercih ederdim." buyuruyorlar. (Ebedi dünya veddin)
Çünkü kızlar ana babalarına karşı daha düşkün. Daha saygılıdır. Kız olsun, erkek olsun Allah (CC) hayırlısını versin demek en doğrusudur.
Mutlu bir ailenin önemli bir özelliği de eşlerin aile sırrını gizlemek aile içindeki varlık, yokluk ve geçimsizlik dışarıya sızdırılmamalıdır. Bazen aile içindeki geçimsizlik, anlaşmazlıklar ve özel haller olur. Kol kırılır yen içinde kalır. Atasözüne riayet edilmelidir. Mutlu ailelerin düşmanları çok olur. Günümüzdeki ayrılıkların had safhaya varması da ibret alıp tedbirli olmayı gerektirmektedir.
Hoşçakalınız.