Kesinlikle okunması gereken kısa bir hikaye. Paylamak istedim...
Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, üç yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle, kamyonun kaportasını mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş ve çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış...Biraz sakinleşince, hatasını anlamış, hemen hastahaneye götürmüş.
Doktor çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da, elinden birşey gelmemiş. Çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp, gözlerini açtığında bandajlı ellerini farketmiş ve gayet masum bir ifadeyle:
"Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm..." demiş, ardından babasına: "Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?" diye sormuş.
Bu soruyla karşılaşan baba, eve dönmüş ve intihar etmiş.
Birisi masaya süt döktüğünde ya da bir bebeğin ağladığını işittiğimizde, bu öyküyü anımsayın. Çok sevdiğiniz birine karşı sabrınızı yitirdiğinizi anladığınızda, önce biraz düşünün.
Kamyonlar onarılabilir fakat kırılan kemikler ve in cinen duygular kolay kolay tamir edilemez. Genellikle, kişiyle performansı arasındaki farkı göremeyiz. İnsan hata yapar. Ama öfkeyle ve düşünmeden yapılan davranışlar, insanı sonsuza dek rahatsız eder. Durun ve düşünün.
Hareket geçmeden önce düşünün, sabırlı olun...Anlayış gösterin ve sevin...