İki çeşit ağaç vard?r. Birisi ormandaki ağaç, ötekisi aç?kl?k k?rda tek baş?na duran ağaç.
K?rdaki tek baş?na ağaç ilk bak?şta göze çarpar. İlk bak?şta insan? hayrete düşürür. Fakat bir bakars?n?z, iki bakars?n?z gözünüz gitgide al?ş?r ona. Onun yaln?zl?ğ?ndaki "kahramanl?k" gitgide kaybolur, gitgide mahzunlaş?r. Biraz daha dikkat ederseniz, tek baş?na k?rda duran ağac?n bütün basit facias? gözümüzün önünden geçer. O k?r?n dümdüz aç?ğ?nda komikleşir. K?ş?n s?ska kollar?yla bir baş?na titreyen, yaz?n bir avuç gölgesinin baş?nda neyi ve neden beklediğini bilmeden dikilip duran bu tek ağaç zavall?d?r.
Ormandaki ağaç, k?rdaki ağac?n büsbütün tersidir. İlk bak?şta gözünüze çarpmaz. Fakat güzelliğini her bak?şta biraz daha anlars?n?z.Bütün orman?n ahenginde, o ahengi tamamlayarak fakat ferdiyetinden kaybetmeyerek yaşamaktad?r. Orman onu, o orman? güzelleştirir. Kuvvetleştirir. K?ş?n, kollar? öteki kollar?n yan?nda olduğu için onda üşümenin komikliği yoktur. Yaz?n, gölgesi öteki gölgelerden ayr?, fakat öteki gölgeler kar?şt?ğ? için bir büyük yeşil serinliğin kaynağ? halindedir.
İki çeşit ağaç dedim, ikisini de yazd?m. İsterim ki oğlum ormandaki ağaca benzesin.