Kedilerle ilgili bu durumu yeni öğrenmiştim: Normalde sokak kedisi kendini sald?rgan köpeklere karş? koruyabilirmiş. Bu direnci kıran tek şey neymiş biliyor musunuz:
Sevgi...
İnsanoğlu, eğer bir sokak kedisinin baş?n? okşar ve ona şefkat gösterirse kedicik kendisinin koruma alt?nda olduğunu zanneder ve sivri t?rnaklar?n? içeri çekermiş. Ve vahşi köpeklerin azg?n dişlerini g?rtlaklar?nda veya itlaf ekiplerinin zehirli etlerini midesinde bulurmuş. Küçücük bir dokunuşta gard? düşen ve ölümcül yaralara aç?k hale gelen sarmanlar?n kaderinde kendi aşk hayatımızın hülasas?n? buldum.
Biz de Eros un şefkatine s?ğ?n?p, sevdalan?nca en mahrem zaaflar?m?z? elevermiyor muyuz? Y?llar y?l? ard?na sigindigimiz barikatlar?n anahtar?n? gönüllü teslim edip, t?rnaklar?m?z? içeri çekmiyormuşuz? Sevginin bizi kollayacağ?na, sar?p sarmalayacağ?na dair ön kabulümüz yüzünden koruma duvarlar?m?z? gönüllü kald?r?p, yaralar?m?z? aç?k hale getirmiyor muyuz? Sonra ne oluyor? Sevdam?z en büyük zaaf?m?za dönüşüyor. Saç?m?z? okşayan elin bizi ilelebet kollayacağ?na inan?yor, tatl? sözlere kan?yoruz. Taklalar at?p, cilveler yap?yoruz. Ve en ummad?ğ?m?z anda, en korunaks?z halimizle yakalan?yoruz aşk?n hoyrat yüzüne...
Şefkatimiz katilimiz oluyor. Ders almak mi? Ne münasebet!..Daha son ihanetin yaras? kabuk bağlamadan, yeni yaralar için aral?yoruz kalbimizin kap?lar?n?... Zavall? bir kedi yavrusundan fark?m?z yok aşk?n kars?s?nda...
Boynumuzda, kalbimizde pençe pençe darbe izleriyle, her s?cak dokunuşta çocukça uysallaş?p, her hayal k?r?kl?ğ?nda "köpek gibi" pişman olarak, her terk edişte ac? çekip her dönüşte biraz daha kanayarak, kanayan yerlerimizi kediler gibi dilimizle yalayarak, "Bir daha asla"larla "Daima"lar aras?nda yalpalayarak yara bere içinde yaş?yoruz. O yüzden "Melek"ler, içe k?vr?k patilerle gömülüyor. Ve hayata "Şeytan"lar hükmediyor. Belki de en iyisi kuyruğu her daim dik tutmakt?r...
Şefkate kanm?ş mevta bir ev kedisi olmaktansa, gard?n? alm?ş hayatta bir sokak kedisi kalmak daha iyidir.
CAN DÜNDAR