Miskin Yunus çiğ idik piştik elhamdülillah

1.

 Hüzünler  bozkırda doğar

Gündüzü kavruktur karayel yanığıdır çehreler

 Gecesi zifir karanlığın kıyamında çaresizliklerin kâbusudur

 Efsunludur yaylasında birbirine yoldaş olan kahırlar

çıplak bir yalnızlığın yurdudur  bozkır

Yoksul bir hıçkırık gelir de bütün ağırlığı ile göğse oturur

Tatlı canı daraltır ve ölüm gün batımı bir zamanı tüketir

Acı iki damla gözyaşıdır yorgun yanaklardan süzülen

Sessiz bir feryat mavi göğün yücesinden masum bakışlara teselli sunar 

Sonrasında vakti gelmiştir gurbet garipliğinde yola çıkmanın

Anadolu semâsının altında bir akşam üzeri

Kerpiç duvara yaslanıp Allah’a meramını açar yoksul bir gönül     

Boz toprakta rızkını ararken mahcup sitemiyle  haykırır ufka

Kerem yangını sevdaların  hasret  türküsüdür  mağlup halleri 

çığlıkları bir yakarış dilidir sözleri düğümlenmiş
Ve isyansız ıstırap iniltilerinin ince bir sızısıdır
çilesi gözlerinde yağmur sağanağıdır fırtınasından boşanmış

Boz toprağın sesidir rüzgar tozunu kaldırdığında
önüne katıp götürdüğünde gevenleri
Fakir  hanelerde umutsuzluk bir bıçak yarasıdır  
 Boran uğultusudur sel gürleyişidir

Feryadını dinleyenleri fetheder gurbetin sonbaharında türküler

 İlhamını alır asırlık bekleyişlerden 
Sarı buğdayın boyun büküşü bu yüzdendir  özlemlere 

2.

 Cesaret yiğitliğin gürbüz bedenine bağışlanmıştır dar zamanlar için

Kızıl asma kütüğünde alaca düşmedi koruklara

Bostan tevekleri döl atmadan kurudu

Gök ekinler sarardı cansız köklerinin üstünde

üvesi koyunlardan ölü doğdu kuzular

Kara bir bulut ağdı kentlerin üstüne

Baycu Noyan buyruğunda ölümün atlıları

’Yedikleri yoksul eti içtikleri kandı’’

Kahramanlık ülkesinde yılgın bekçilerin otağına yığıştılar

Hanın gözü Persleşmiş  bir suskunlukla korkaklığa sığındı

İkindi gölgesi suya indi yalınayak

Su bulandı  salkım söğütler ürktü

Tedirgin bir ürperiş şıvgın olup yürüdü derinliğine suyun

Sabır  katlanması zor bir kurtuluş müjdesidir

Lakin sunakta boyun uzatmak mıdır bir celladın bıçağına

Eğer mümince  bir tevekkülse çaresizliğe

Yıldızları geceden doldurmak  gerek heybelere

Kastedince eğri kılıç can almaya oklar delip geçmeye

Kusarken  bütün kinini vahşet cenginin yağmacıları

Direnmenin ateşini Haçlılar mı alıp götürdü yoksa

Cesaret tohumunda gizlidir hür yaşamak Yaradan vergisidir

Ve yiğitliğin dinç bedenine bağışlanmıştır dar zamanlar için

3.

Erdem çağının ışığıdır bozkırdaki kanat sesleri

Güz sarısı benizlerde solar marazi bir ağlayış

Kıtlık kabaran öfkesiyken kurak ovaların

Bir Hülagü fitnesinin zulmüne dağlar ığranır

Sen sevinin gücüyle karşı durursun davinin zalimlerine

Haramiler kesse de yolunu  göçüp gitmeye devam edersin

Toynaklarından çıngılar saçan tozkoparan küheylanlar ile 

Yenik düşler yüreklerde sızlar ağızlarda ağıt olur

Sonra sen gelirsin Pir-i Türkistan ocağından atsız pusatsız

 Bir köseğinin peşinden yeni destan çağlarına yürürsün

Bin ümit bağışlarsın sinelere oturup kalan sancılara inat

Ay  şafağında tuğralı ferman üzre yüklersin göçünü

 Aşkın  hikmetlerini söylersin cennet kapılarının önünde

Sen fışkırırsın çorak tarlaların rahminden yeğinleşerek

Oğuz’un nesli için ulu çağrıyı duyup   koşarsın

çoban ateşleri yakarsın dağ başlarında şehirler aydınlanır ışık ışık

Tan ağartısı düşmeden kara yerin üstüne

Kaybedilmiş güzelliklerin  buruk hayaliyle avunursun

ülkün Ahmet Yesevi’nin  vasiyetidir çağları aşan

Dolaşır Anadolu yaylasını bir hümanın kanadında

Sen çığralar açarsın dağların yamacından bilinmedik mekanlara

Şimdi bak bin muştuyla çiçeklenmiş diri kalplere

Nişanlı beş bin melek gelir erenler yardımına

Kutlu müjdenin haberine baharın bin rengi açar

İnsanlar karasevdaları ile bağlanırlar toprağa         

Bu yüzden Anadolu baştanbaşa aşkın ülkesidir

Bil ki hamuru Yesevi ocağında mayalanmıştır

Biter kara fetret dönemi sel akar yatağından Anadolu’ya

Şafak söker nefesinden kuytu köşesine yetimlerin

Güvenli bir beldedir şimdi nehirleri sevaplara ulaşan

4.

Yunus’un can ocağında söz çatılır söz pişer

Söz dilinde güzelleşir sen söyleyince mor dağlar baharlanır

Sevgi büyür sözünün doğurgan yatağından

Yetirirsin noksanlıkları hünkar soluğu deyişinle

Söz pişirirsin ağırlaşan yükünün çileli tahammülünde

Bilginin kilidi aşkın anahtarı ise söz her can hisse alır rızasınca

Senden öğrenir kanadı kırık güvercinler sözün şifa olduğunu

Ve hayal kurmayı unutan şehirlerin üstüne al şafakta sözün doğar

Seninle çözülür esaretin dudağında yabancılaşan lisan-ı Türki

Kalbin ahengini verir rüzgarın kimliğine

Gökte yıldız ışıldar  ötelerde ardıç kuşları ötüşür

Bezenir dağa taşa  çiçeklerin oymağı sözünle mühürlenir Anadolu

Uzak bir yolcunun yorgunluğunu alır gözlerinin aydınlığı

Güneş bir mızrak boyu yükselir ardın sıra

Bahçelerde karanfiller tutuşur selamın sarar evreni

Sözünün zaferi akça bayrağını yükseltir zamanın kargaşasına

Kuşluğun niyazında bir sevinç yayar divana durduğun seccadenin huzuru 

5.

‘’Aşktan gelir bu söz dile’’

Aşk geldi

‘’Aşk gelicek cümle eksikler biter’’dedin aleme

Gök yer ve su nasibini aldı şimdi şükründedir dilleri

Gül kokusundan andı vardı yağmurlarla inecek

Aşk geldi

Sızdırdı  ışığını karanlığın örtüsünden

öfke dervişçe boyun eğdi duyunca utangaç gelişini

Sesinden tanındı aşk bezirganı olan adın

Merhem oldu saklı gönül yaralarına

Aşk geldi

Her vakte uğrayıp  her yere gizemli görkemini  nakışlayarak

Dayandı bütün nazlarına hayatın aydınlandı puslu koyaklarda geçitler

Unutulmuş gurbetlerin ağusuyla avundu gidip de gelmeyenlerin ardından

Aşk geldi

Anahtarı ay ışığından ödünç alınmıştı pirlerin hürmetine

Kilitli dilekleri açtı  büyüsü bozuldu nefretin

Korugandan azatlı kuşlar hürriyete gülümsedi

Ve senin dalına kondular söz cülusunun töreninde

Aşk geldi

İnsan bilmediğini öğrendi aradığını buldu olgunluğa ulaştı

 çünkü koca bir cihan dürülmüştü içine ulu varlığından can üflenip

Silindi öç karasının izi mahcup yüzlerde sararıp solan

Aşk geldi

Aşk uluları söyledi aşktan kuruldu bu yurt

Gönül kardeşliğinin ışığı alınlarda şavklandı

Yıldızlardan sağılan sevgiyi çoğaltıp bengisuyla

Kırbalar dolusunca paylaşıldı sevdaların ödülü 

6.

Aşka tebdil ederiz ateşte sınanmış benliğimizi

Kaçkın bir bulut sığındı hüznümün merhametine

Sesim yankısı ile birlikte kayboldu içimde

çekirdeğimdeki ağacın  kökünde yeşerdi gürbüz bir dal

Ve yaprağı soludukça gecenin karanlığını

Aydınlandı gözlerimde yeşil bir sevinç

Göğümü karartan fırtınanın adını unuttum

Ve her sabah aynı nurla yıkadım yüzümü

Suyun kalbinden taştı aşkın yeni terennümü

Utlandım isteyemedim fazlasını herkese yetsin diye

Telaşlı bir sessizliğin ortasında durup sencileyin

 Geniş zamanlara duyurmak istiyorum ezgisini ışığın

“Kastım budur şehre varam feryad u figan koparam”