Hayatımda ilk önce SEVMEYİ öğrendim. Çünkü sevdikçe kendimi hissettiğimi öğrendim.
AFFETMENİN ne olduğunu anlad?m ve affetmenin asl?nda yeni insanlar kazand?rd?ğ?n? gördüm.
Bir gün bakt?ğ?mda PİŞMANLIĞIMDAN üzülmediğimi gördüm, bunlar? ben yaşad?m çünkü.
Birisini HATIRLAMANIN asl?nda ufak bir telefon görüşmesi kadar basit olduğunu biliyorum art?k.
Asl?nda BANA DEĞER VEREN İNSANLARIN çok yak?n?mda olduğunu
fakat gözlerimin hep uzaklarda olduğunu anlad?m.
Birisini k?rd?ktan sonra ÖZÜR DİLEMENİN asl?nda beni ben yapt?ğ?n? anlad?m.
SEN BENİM İÇİN ÖNEMLİSİN kelimesinin verebilecek en büyük hediye olduğunu buldum.
Bir yerden sonra KELİMELERİN mana ifade etmediğini biliyorum.
Sahilde yürür ve düşünürken birinin de beni
DÜŞÜNDÜĞÜ duygusu beni sevindiriyor.
MUTLU OLMANIN asl?nda bir kedinin güzel bir an?n? yakalamak
kadar basit olduğunu anlad?m.
KAÇIRDIĞIM FIRSATLARIN asl?nda bana yeni f?rsatlar yaratt?ğ?n? gördüm.
Y?ld?zlar?n benim için parlad?ğ?n? görmeyen
gözlerim, gün geldi
HAYATIMDAN KAYAN YILDIZLARIN gömüldüğü maziyi unutmas? gerektiğini anlad?m.
GÖZLERİN kelimelerden daha önemli olduğunu ve yalan söyleyemediklerini biliyorum.
Hayat?mda YANIMDA GÖRMEK istediklerimi yan?mda göreceğim, çünkü
onlar?n bana değer verdiklerini biliyorum.
TELEFONUN 160 karakterine üzüntünün, mutluluğun, y?k?nt?n?n s?ğd?ğ?n? gördüm.


YAŞAMANIN YAŞAMAYA DEĞER OLDUĞUNU VE İSTERSEM MUTLU OLACAĞIMI ÖĞRENDİM...