Bir Afrika kabilesinde, hamile kalan kadınlar arkadaşlarını toplayıp tabiata gider ve doğacak çocuğun şarkısını duyana dek dua ederler. Bu kabileye göre, her ruhun kendine özgü ses titreşimleri vardır. Kadınlar bu seslere kulak verdiklerinde, hep birlikte yüksek sesle söylerler. Sonra da kabileye dönüp şarkıyı herkese öğretirler.
Çocuk doğduğunda tüm kabile toplanarak ona şarkısını söyler. Çocuğun sonraki önemli dönemlerinde, aynı şarkı okunur. Ölüm döşeğinde de aynı şarkı söylenir. Aslında hepimizin içinde bir şarkı olduğunu biliriz ve sevdiklerimizin zor zamanlarımızda bunu farketmelerini ve söylememize yardımcı olmalarını arzu ederiz.
Bu şarkı, Afrika kabilesinde farklı bir zamanda söylenir. Bir insan kabulu delimez bir cürüm işlediğinde, kabile toplanır ve ona şarkısın söyler. Çünkü bu kabileye göre, kötü davranışlar ceza ile düzeltilemez.
Sevgiyle ve kimliğin hatırlanmasıyla çözülebilir. Kendi şarkını duyduğun zaman, bir başkasına zarar verecek davranışlarda bulunma isteğine ihtiyaç kalmaz. Gerçek dost, senin şarkını duyan ve ihtiyacın olduğunda sana tekrarlayandır.