Ömür dediğin üç gündür, dün geldi geçti, yarın meçhuldür. O halde ömür dediğin bir gündür, o da bugündür...
Çok zaman önceydi. O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu. İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı. Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı.
Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan. Bir parçasına dün dedi, diğer parçasına bugün, öteki parçasına da yarın. Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugününü unuttu. Dünü düşünüp pişman oldu, yarını düşünüp telaşlandı ama işin ilginç tarafı tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı.
Farkında olmadan rezil etti bu gününü. Oysa yarın, bugüne dün diyor, dün de bu gün için yarın diyordu. Bir türlü beceremedi.
Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı. Bu gününü eline yüzüne bulaştırdı...
Mutsuz oldu insan.
Ve ne gariptir ki yarının telaşını da dünün pişmanlığın da hep bugün yaşadı; ama bugünü hiç yaşamadı. Ne yarın ne de dün!