Adam üç yaşındaki kızını, çok pahalı bir hediyelik kaplama kağıdını ziyan ettiği için azarlamıştı. Küçük kız, altın yaldızlı kağıdı, bir kutuyu eğri büğrü sarmak için kullanmıştı... Yılbaşı sabahı küçük kızı, paketi uzatıp:
-Bu senin babacığım, dediğinde üzüldü. Acaba gereğinden fazla mı tepki göstermişti kızına. Bir gece evvel yaptığından utandı. Ne varki paketi açınca yeniden öfkelendi.Kutunun içi boştu... Kızına gene bağırdı:
- Birine bir hediye verdiğinde kutunun içinde bir şey olması lazım.Bunu da mı bilmiyorsun küçük hanım?
Küçük kız gözlerinde yaşlarla babasına baktı,
- O kutu boş değilki baba! dedi. İçini öpücüklerle doldurmuştum...
Adam öyle fena oldu ki. Koştu, kızına sarıldı. Beraberce ağladılar. Adam o kutuyu ömrünün sonuna kadar sakladı. Ne zaman keyfi kaçsa, ne zaman morali bozulsa, ne zaman kendini kötü hissetse, kutuya koşar, minik kızının hayali öpücüklerinden birini çıkarırdı...
Hiç kimsenin bundan daha değerli bir armağana sahip olabilmesi mümkün değildir herhalde!