İyi niyetli ve yardımsever bir arkadaşımla bir gün doğada gezerken, kozasından çıkmaya çabalayan bir kelebek gördük. Kelebek liflerin arasından sıyrılmaya çabalıyordu. Yardımsever arkadaşım hemen kelebeğin imdadına koştu. Dikkatlice kozanın liflerini sıyırdı, kozayı araladı ve kelebeğin fazla çabalamadan kozadan çıkmasını sağladı. Ancak kelebek kozadan kolaylıkla çıktıysa da, biraz çırpındı ve uçamadı.

Yardımsever arkadaşımın göz ardı ettiği gerçek şuydu: Kanatlar ancak kozadan çıkma çabalarıyla güçlenir ve uçuşa hazırlanır. Kelebek kendini kurtarma çabalarıyla aslında kaslarını geliştirmekte, kendini ayakta tutacak, güçlü kılacak, uçmaya hazırlayacak hareketleri çabalarıyla öğrenmekteydi. Yardımsever arkadaşım işini kolaylaştıracak kelebeğin güçlenmesine engel olmuştu. Kelebek hiçbir zaman özgürlüğü tanımadı. Kelebek hiçbir zaman gerçekten uçamadı.
Psikiatr Ruth Sanford'un bir yazısından alınan bu kısa öykü sizlere neler düşündürdü? "Hiçbirşey" demeyin,sakın.
Eğer öyle lütfen öyküyü birkere daha okuyun ve hayatta bazı işleri başarmamızın kendi çabamıza bağlı olduğunu bilin. Aksi takdirde zorluklarla mücadele edemeyen,kendine güvensiz birisi olur çıkarız. Öykümüzde fırsat verilseydi, kelebeğimiz elbette kozasından kendisi çıkacaktı. Ancak sonuç; zavallı kelebek, iyi niyete bağlı bir talihsizlik yüzünden kısacık ömrünü eksik yaşadı.