Her gün yeni bir kadın haberi… Hep aynı cümleler: “Kınıyoruz, lanetliyoruz.” Ama köküne inmeden bu kısır döngü kırılmıyor.

Kadına yönelen şiddetin özünde erkek egemen zihniyetin korkusu var. Erkek, çoğu zaman kadını yönetmeden, kontrol etmeden kendini eksik hissediyor. Öz benliği gelişmemiş erkek, kendi yetersizliğini gizlemek için kadını aşağı çekiyor. Onu suçlayarak, yargılayarak, ahlak bekçiliğini sadece kadın üzerinde kurarak kendi iktidarını büyüttüğünü sanıyor.

Buradan hayattan erkek şiddetiyle koparılan kadınlar adına sesleniyorum: Kendini yetersiz hissedişini: kadını ezerek, korkutarak, yargılayarak, hatta yok ederek giderebileceğini sanan; insan görünümlü vicdansız. Sen, cahilliğin ve kötülüğün vücut bulmuş halisin!

Ama bil ki, kadını küçülttükçe sen büyümüyor, aksine daha da küçülüyorsun. Çünkü şiddet, sana güç değil; sadece acizlik katar.

Kadın, hem toplumun yükünü taşıyor hem de bitmeyen beklentilerin hedefi oluyor: Sus, çalış, doğur, bakımlı ol, sınırını bil… Güzel kadın kıskanılıyor, özgür kadın tehdit sayılıyor, güçlü kadın hapsedilmek isteniyor. Erkek egemen düzen, kadını sürekli “ahlak” üzerinden terbiye etmeye çalışıyor; kadını yönetmek için en eski ve en kullanışlı aparat budur.

Ama unuttukları bir gerçek var: Kadını bastırmak, aslında insanlığın yarısını yok saymaktır. Kadın susturuldukça, toplum da yarım kalıyor.

Çünkü doğarken sadece iki seçenek var: ya kadınsın ya erkek. Ama sonra sana dayatılan cümleler başlıyor: “Sen kadınsın, şöyle olacaksın, böyle yaşayacaksın. Benim boş egomu beslediğin sürece var olacaksın…” İşte şiddetin kökeni de burada saklı.

Oysa insan olabilmek, cinsiyetin üzerine çıkabilmek; kadın ya da erkeğe yapıştırılmış etiketlerin ötesinden bakabilmek kalpten ve akılcı bir bakış açısıdır. Bunu başaramayanlar, insanlığa en büyük ihaneti edenlerdir. Çünkü yaratılışı değil, kendi karanlıklarını dayatırlar.

Ve bilinsin: Kadına uzanan her el, şefkat ya da şiddet aslında, insanlığın tam kalbine uzanır, ya insanlığı yaşatır kucaklarız, ya da öldürür.